استحکامات بابل

نبوکه نصر – بخت نصر – که در نوشته یهودیان فرمانروائی خونخوار و درنده خوی نموده شده ، پادشاهی سپاهی و دور اندیش ، خردمند و کاردیده بود.

با آنکه با مادها دوستی داشت ، چون از کودکی تابش تیغ آنان را دیده بود و از هنرمندی سپاهیان تابع آنان آگاهی داشت شهر های آگاد را استوار کرد ، جویبارها و تنگه های آبی فراوان بساختو در مرز شمالی بابل زمین ، میان دو رود دجله و فرات در مرز عراق امروزی ، دیوار بلند و ستبری برآورد که در شمال شهر اپیس به دجله میپیوست و رو به جنوب به سوی نیمروز باختری پیش میرفت و در شمال شهر سیب پار به فرات میرسید

این دیوار شگفت آور را به نام سد مادی میخواندند و در هر دو سوی آن چهار یا پنج خندق ژرف کنده شده بود که پل های چوبین داشت و میشد به هنگام انها را شکست تا به دست دشمن نیافتند

مرز خاوری بابل را هم دیوار بلندی از دسترس ایرانیان دور نگه داشته بود و در پس آن خندقی ژرف کنده بودند ، و این هردو از جیبر آغاز می شدو تا نیپور می رسید.

خود بابل نیز چون دژِ بسیار بزرگ ، استوار و شکست ناپذیر گشته بودو بیگمان بزرگترین شهر آن روزگار بشمار می رفت. دانشمندان کنونی جمعیت آنروزش را ۱۰۰ هزار تن تخمین می زنند ولی میگویند که تا ۲۵۰ هزار تن را میتوانسته پناه دهد

نبوپلسر و به ویژه پسرش بخت نصر در استوار کردن و زیبا نگه داشتن شهر چنان کوشیدند که بابل نیرومند ترین و باشکوه ترین شهر جهان آنروز گشت

سه باروی ستبر و بلند آن را از دستبرد دشمن دور می داشت. دیوار بیرونی ایمگور – بل خوانده می شدو از آجر و قیر ساخته شده بود. بیش از ۱۰ متر پهنای بام آن بود . چنانکه می شد دو گردونه چهار اسب را پهلو به پهلوی هم در بالای بارو به تاخت در آوردو در نتیجه مدافعان میتوانستند با شتاب از برجی به برج دیگر رفت و آمد کنند

خندقی پهن و پر آب با کناره های سنگفرش شده در پای آین دیوار کنده بودند  که دشمن را از رسیدن بدان باز میداشت

دیوار دوم که نی می تی – بل نا میده میشد ، بلند تر از دیوار نخست بود و نزدیک به ۳۰ متر بلندی داشت و با برجهای فراوان و سر به آسمان افراشته اس بیشتر به یک رشته کوه می متنست تا به دیواری ساخته دست مردمی

دیوار سوم به بلندی دیوار نخست بود ولی نه بدان استواری و ستبری

هریک از این باروها دارای برج های چهار گوش بسیار بود که بلندیشان۶ متر از خود دیوار ها بیشتر می شد و ده ها دروازه برنزی و رخنه ناپذیر در دیوارها درست کرده بودندکه هشت تای انها بسیار مشهور بود. هر یک را به نام یکی از بتان بین النهرین می خواندند ، دروازه شمالی ایشار نا مداشت و بر شاهرائی که به سوریه میرفت باز میشد ، دروازه سن – خدای ماه – بر راه بابل – آشور گشوده می گشت و در شمال خاوری شهر قرار داشت. دروازه باختری از آن مردوک بود و راه ماد از انجا آغاز می شد

.