شعراقرن یازدهم هجری - 970 الی 1067 شمسی

زندگی نامه شفائی اصفهانی

حسن ملقب به شرف الدین ، معروف به حکیم شفائی اصفهانی فرزند حکیم ملای اصفهانی از شاعران شیرین بیان و نازک خیال دوره صفویه است . وی علاوه بر فنون شعر در کار طبابت نیز مهارت داشت و ساله در اصفهان به کار معالجه مردم می پرداخت

شفائی پزشک مخصوص و ندیم شاه عباس اول بوده و نزد شاه و درباریان و سایر طبقات بسیار محترم بوده است

اشعار حکیم شفائی بسیار لطیف و ظریف و بعضی از ابیاتش در میان مردم ضرب المثل شده است

دیدی که خون ناحق پروانه شمع را       چندان امن نداد که شب را سحر کند

به غلط هم نرود بر سر مجنون ، لیلی    عاشق این بخت ندارد سخنی ساخته اند

شفائی در ساختن هجو نیز دستی قوی داشت بطوریکه بیشتر از صد رباعی در هجو بینی ذوقی که یکی از شاعران دوره صفویه بوده سروده است

ذوقی ریشت به پشم ماشی ماند        شعرت به نمد زبد قماشی ماند

بینیت به سنگ سر تراشی ماند        عینکت چو نهی به  … کاشی ماند

وی گذشته از دیوان غزلیات و قصایدش که ابیات آن را تا ۲۰ هزار بیت ذکر کرده اند مثنویهائی دارد موسوم به

  1. مهر و محبت
  2. دیده بیدار
  3. نمکدانحقیقت

شفائی در سال ۱۰۰۶ – ۱۰۳۷ هجری – در گذشت

مرا به کوی تو تارخت در گل افتادست        هزار کعبه به هر گوشه دل افتادست

به دوستی تو خصمند عالی با من              هزار دشمن و یک دوست مشکل افتادست

ز گرد بادیه این همرهی نمی آید               غبار کیست که  دنبال محمل افتادست

 

.

نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *