زندگی نامه نظام وفا

نخستین فرزند میرزا محمود امام جمعه ، از علمای آزادی خواه کاشان در سال ۱۲۶۷ – ۱۳۰۶ هجری – در یکی از روستاهای کاشان دیده بر جهان گشود . روزگار کودکی در میان باغ و دشت و چمنزار های روستا گذرانید. در شش سالگی از پدر و مادر درس آموخت . سپس برای ادامه تحصیل به اصفهان آمد و در شانزده سالگی صرف و نحو را فراگفت

در ابتدا عاشق دختر عموی خود فریده گشت که این عشق به دلیل عمر کوتاه فریده به سرانجام نرسید و با شخص دیگری ازدواج کرد و صاحب فرزند شد

هنگامی که ندای مشروطه برخواست شیفته انقلاب و آزادی گشت

پس از چندی زن و فرزند خود را از دست داد و تنها در دامان حوادث روزگار افتاد وبیش از نیم قرن در زندان و تبعید بود .نظام وفا را باید شاعر دل نامید او حتی در هفتاد سالگی باز به گفته خود با موی سپید و روی زرد از محبت سخن میگوید اعتقاد او بر این بود که زندگی شاعر خواب و رویایی بیش نیست و هنگام خواب ابدی مانند آن است که از این پهلو به ان پهلو غلتیده است

نظام وفا در بهمن ماه ۱۳۴۳ به سکته مغزی در گذشت

اثار وی :

مثنوی حبیب و رباب

نمایشنامه ستاره و فروغ  و فروغ و فرزانه

گذشت ها

معراج دل

آماج دل

پیوند هایدل و یادگار اروپا

حدیث دل – این کتاب تمامی غزلیات او را در بر دارد و به گفته خود شاعر این کتاب طومار حیات ادبی اوست –

حدیث عمر – مثنوی زیبایی که در آن شاعر زندگی پر رنج و ملال خود را شرح داده –

نظام وفا اساسا شاعر غزل سراست . شعر وی گسیرا و ارامش بخش است و بزرگترین امتیازش زبان ساده و بی تکلف اوست که هیچ گونه اب و رنگ اضافی ندارد . وی در اشعارش قوعد شعر کلاسیک را دقیقا دعایت میکند . نثر وی شاعرانه و دلپذیر است

جوانیم و با همت و پاکدل                              وطن خواه و سرسخت و بی باک دل

به ما مرگ بهتر از این زندگی است                  که این زندگی نیست شرمندگی است

کجه می خرد  مرد آزرمجوی                         گر اب حیات اس . با ابروی

هنوز این دل خسته را جوشش است                  نگردیده خاکستر این آتش است

ای خوشا عاشقی و مستی و بی پروایی             ای خوش از خون دل خوش قدح پیمانی

از دل من به کجا میروی ای غم دگر ؟              تو که هرجا روی آخر بر من بازآیی

شستم از اشک و زخون رنگ و جلایش دادم       ورت عشق نبد ورنه بدین زیبایی

رانده ایم از همه جا و گنه ما این است              که نداریم دلی بلهوس و هر جایی

چشم از خواب عدم باز نکردم هرگز               دیدم این است اگر عاقبت بینایی

پای در خانه بدنام نظام از چه نهی                 نیستت گر به سر این دل هوس رسوایی

.