زندگی نامه صبوری خراسانی

حاجی میرزا محمد کاظم فرزند حاجی محمد باقر کاشانی از نوادگان میرزا احمد صبور کاشانیست . پدرش در روزگار محمد شاه قاجار از کاشان به خراسان رفت و صبوری در سال ۱۲۲۰ – ۱۲۵۷ هجری – در مشهد پا با عرصه وجود گذاشت

پدرش کارگاه حریر بافی داشت و از سرمایه داران و بازرگانان معروف خراسان به شمار میرفت . صبوری به حد بلوغ رسید حرفه پدری را دنبال نکرد وبه تحصیل علوم ادبیه ، عربی ، زبان فرانسه ، فقه و فنون شعر پرداخت و یکی از فضلا و شعرای مشهور خراسان شد و از طرف ناصر الدین شاه به لقب ملک الشعرائی آستان قدس رضوی ملقب گردید

صبوری در سرودن غزل ، قصیده ، مسمط و مثنوی استاد بود ولی اغلب اشعارش قصیده میباشد

دیوان وی به سی هزار بیت میرسد . صبوری در سال ۱۲۸۳ – ۱۳۲۲ هجری – در اثر  بیماری وبا در مشهد جان سپرد . وی چهار پسر داشت که بزرگترین آنها محمد تقی ملک الشعرای بهار بود که پس از مرگ پدر ملک الشعرائی او به فرمان مظفر الدین شاه به پسرش بهار واگذار شد

صبحدم باد صبا با نفس غالیه بار                   آمد و نامه ای اورد ز فرخنده بهار

نامه ای بخ بخ کز با نفس غالیه بار                شد هوا غالیه افشان و صبا غالیه بار

نامه ای روح فزا چون دم جانبخش مسیح          نامه ای نافه گشا چون خم گیسوی نگار

نامه ای حرف به حرفش شده از روح رقم         نامه ای سطر به سطرش شده ازراح نگار

صاحب نامه همان صاحب رنگین رخ دوست      کاتب نامه همان کاتب مشکین خط یار

غرض آن نامه بیاورده و بسپرده به رعد         که خطیب آسا خواند به همه اهل دیار

رعد بوسید مر ان نامه و بگشودش مهر         ریخت زان خرمن خرمن به زمین مشک تتار

سپس از حمد خدا خواند به اواز بلند              راست چونانکه پیچید صدا در کهسار

کایها الناس بدانید سراسر که منم                 نزهت روضه رضوان و مرا نام بهار

منم ان مایه عشرت که ز من اهل طرب          آن یکی چنگ نواز است و یکی باده گسار

بود از شانه من طره سنبل به شکن             بود از نشئه من دیده نرگس به خمار

.