نامه اسکندر به فور هندى

ز میلاد چون باد لشکر براند

بقنّوج شد گنجش آنجا بماند

چو آورد لشکر بنزدیک فور

یکى نامه فرمود پر جنگ و شور

ز شاهنشه اسکندر فیلقوس

فروزنده آتش و نعم و بوس‏

سوى فور هندى سپهدار هند

بلند اختر و لشکر آراى سند

سر نامه کرد آفرین خداى

کجا بود و باشد همیشه بجاى‏

کسى را که او کرد پیروز بخت

بماند بدو کشور و تاج و تخت‏

گرش خوار گیرد بماند نژند

نتابد برو آفتاب بلند

شنیدى همانا که یزدان پاک

چه دادست ما را بدین تیره خاک‏

ز پیروزى و بخت و ز فرّهى

ز دیهیم و ز تخت شاهنشهى‏

ز میلاد چون باد لشکر براند

بقنّوج شد گنجش آنجا بماند

چو آورد لشکر بنزدیک فور

یکى نامه فرمود پر جنگ و شور

ز شاهنشه اسکندر فیلقوس

فروزنده آتش و نعم و بوس‏

سوى فور هندى سپهدار هند

بلند اختر و لشکر آراى سند

سر نامه کرد آفرین خداى

کجا بود و باشد همیشه بجاى‏

کسى را که او کرد پیروز بخت

بماند بدو کشور و تاج و تخت‏

گرش خوار گیرد بماند نژند

نتابد برو آفتاب بلند

شنیدى همانا که یزدان پاک

چه دادست ما را بدین تیره خاک‏

ز پیروزى و بخت و ز فرّهى

ز دیهیم و ز تخت شاهنشهى‏

نماند همى روز ما بگذرد

کسى دیگر آید کزو بر خورد

همى نام کوشم که ماند نه ننگ

بدین مرکز ماه و پرگار تنگ‏

چو این نامه آرند نزدیک تو

بى‏آزار کن راى تاریک تو

ز تخت بلندى باسپ اندر آى

مزن راى با موبد و رهنماى‏

ز ما ایمنى خواه و چاره مساز

که بر چاره‏گر کار گردد دراز

ز فرمان اگر یک زمان بگذرى

بلندى گزینى و کنداورى‏

بیارم چو آتش سپاهى گران

گزیده دلیران کنداوران‏

چو من با سواران بیایم بجنگ

پشیمانى آید ترا زین درنگ‏

چو زین باره گفتارها سخته شد

نویسنده از نامه پردخته شد

نهادند مهر سکندر بروى

بجستند پیدا یکى نامجوى‏

فرستاد شاهش بنزدیک فور

گهى رزم گفتى گهى بزم و سور

فرستاده آمد بدرگه فراز

بگفتند با فور گردن فراز

جهان دیده را پیش او خواندند

بر تخت نزدیک بنشاندند