سپاه آوردن اسفندیار به زابل

بشبگیر هنگام بانگ خروس

ز درگاه برخاست آواى کوس‏

چو پیلى باسپ اندر آورد پاى

بیاورد چون باد لشکر ز جاى‏

همى رفت تا پیشش آمد دو راه

فرو ماند بر جاى پیل و سپاه‏

دژ گنبدان بود راهش یکى

دگر سوى زاول کشید اندکى‏

شتر انک در پیش بودش بخفت

تو گفتى که گشتست با خاک جفت‏

همى چوب زد بر سرش ساروان

ز رفتن بماند آن زمان کاروان‏

جهانجوى را آن بد آمد بفال

بفرمود کش سر ببرّند و یال‏

بدان تا بدو بازگردد بدى

نباشد بجز فرّه ایزدى‏

بشبگیر هنگام بانگ خروس

ز درگاه برخاست آواى کوس‏

چو پیلى باسپ اندر آورد پاى

بیاورد چون باد لشکر ز جاى‏

همى رفت تا پیشش آمد دو راه

فرو ماند بر جاى پیل و سپاه‏

دژ گنبدان بود راهش یکى

دگر سوى زاول کشید اندکى‏

شتر انک در پیش بودش بخفت

تو گفتى که گشتست با خاک جفت‏

همى چوب زد بر سرش ساروان

ز رفتن بماند آن زمان کاروان‏

جهانجوى را آن بد آمد بفال

بفرمود کش سر ببرّند و یال‏

بدان تا بدو بازگردد بدى

نباشد بجز فرّه ایزدى‏

بریدند پرخاش جویان سرش

بدو بازگشت آن زمان اخترش‏

غمى گشت زان اشتر اسفندیار

گرفت آن زمان اختر شوم خوار

چنین گفت کانکس که پیروز گشت

سر بخت او گیتى افروز گشت‏

بد و نیک هر دو ز یزدان بود

لب مرد باید که خندان بود

و زانجا بیامد سوى هیرمند

همى بود ترسان ز بیم گزند

بر آیین ببستند پرده سراى

بزرگان لشکر گزیدند جاى‏

شراعى بزد زود و بنهاد تخت

بران تخت بر شد گو نیک بخت‏

مى آورد و رامشگران را بخواند

بسى زرّ و گوهر بریشان فشاند

برامش دل خویشتن شاد کرد

دل راد مردان پر از یاد کرد

چو گل بشکفید از مى سالخورد

رخ نامداران و شاه نبرد

بیاران چنین گفت کز راى شاه

نپیچیدم و دور گشتم ز راه‏

مرا گفت بر کار رستم بسیچ

ز بند و ز خوارى میاساى هیچ‏

بکردن برفتم براى پدر

کنون این گزین پیر پرخاشخر

بسى رنج دارد بجاى سران

جهان راست کرده بگرز گران‏

همه شهر ایران بدو زنده‏اند

اگر شهریارند و گر بنده‏اند

فرستاده باید یکى تیزویر

سخن‏گوى و داننده و یادگیر

سوارى که باشد ورا فرّ و زیب

نگیرد ورا رستم اندر فریب‏

گر ایدونک آید بنزدیک ما

درفشان کند راى تاریک ما

بخوبى دهد دست بند مرا

بدانش ببندد گزند مرا

نخواهم من او را بجز نیکویى

اگر دور دارد سر از بد خویى‏

پشوتن بدو گفت اینست راه

برین باش و آزرم مردان بخواه‏