پاسخ دادن رستم بهمن را

چو بشنید رستم ز بهمن سخن

پر اندیشه شد نامدار کهن‏

چنین گفت کآرى شنیدم پیام

دلم شد بدیدار تو شادکام‏

ز من پاسخ این بر باسفندیار

که اى شیر دل مهتر نامدار

هر انکس که دارد روانش خرد

سر مایه کارها بنگرد

چو مردى و پیروزى و خواسته

ورا باشد و گنج آراسته‏

بزرگى و گردى و نام بلند

بنزد گرانمایگان ارجمند

بگیتى بران سان که اکنون تویى

نباید که دارى سر بدخویى‏

بباشیم بر داد و یزدان پرست

نگیریم دست بدى را بدست‏

سخن هرچ برگفتنش روى نیست

درختى بود کش بر و بوى نیست‏

و گر جان تو بسپرد راه آز

شود کار بى‏سود بر تو دراز

چو بشنید رستم ز بهمن سخن

پر اندیشه شد نامدار کهن‏

چنین گفت کآرى شنیدم پیام

دلم شد بدیدار تو شادکام‏

ز من پاسخ این بر باسفندیار

که اى شیر دل مهتر نامدار

هر انکس که دارد روانش خرد

سر مایه کارها بنگرد

چو مردى و پیروزى و خواسته

ورا باشد و گنج آراسته‏

بزرگى و گردى و نام بلند

بنزد گرانمایگان ارجمند

بگیتى بران سان که اکنون تویى

نباید که دارى سر بدخویى‏

بباشیم بر داد و یزدان پرست

نگیریم دست بدى را بدست‏

سخن هرچ برگفتنش روى نیست

درختى بود کش بر و بوى نیست‏

و گر جان تو بسپرد راه آز

شود کار بى‏سود بر تو دراز

چو مهتر سراید سخن سخته به

ز گفتار بد کام پردخته به‏

ز گفتارت آنگه بدى بنده شاد

که گفتى که چون تو ز مادر نزاد

بمردى و گردى و راى و خرد

همى بر نیاکان خود بگذرد

پدیدست نامت بهندوستان

بروم و بچین و بجادوستان‏

ازان پندها داشتم من سپاس

نیایش کنم روز و شب در سه پاس‏

ز یزدان همى آرزو خواستم

که اکنون بتو دل بیاراستم‏

که بینم پسندیده چهر ترا

بزرگى و گردى و مهر ترا

نشینیم با یکدگر شادکام

بیاد شهنشاه گیریم جام‏

کنون آنچ جستم همه یافتم

بخواهشگرى تیز بشتافتم‏

بپیش تو آیم کنون بى‏سپاه

ز تو بشنوم هرچ فرمود شاه‏

بیارم برت عهد شاهان داد

ز کى‏خسرو آغاز تا کى‏قباد

کنون شهریارا تو در کار من

نگه کن بکردار و آزار من‏

گر آن نیکویها که من کرده‏ام

همان رنجهایى که من برده‏ام‏

پرستیدن شهریاران همان

از امروز تا روز پیشى زمان‏

چو پاداش آن رنج بند آیدم

که از شاه ایران گزند آیدم‏

همان به که گیتى نبیند کسى

چو بیند بدو در نماند بسى‏

بیایم بگویم همه راز خویش

ز گیتى بر افرازم آواز خویش‏

ببازو ببندم یکى پالهنگ

بیاویز پایم بچرم پلنگ‏

ازان سان که من گردن ژنده پیل

ببستم فگنده بدریاى نیل‏

چو از من گناهى بیاید پدید

ازان پس سر من بباید برید

سخنهاى ناخوش ز من دور دار

ببدها دل دیو رنجور دار

مگوى آنچ هرگز نگفتست کس

بمردى مکن باد را در قفس‏

بزرگان بآتش نیابند راه

ز دریا گذر نیست بى‏آشناه‏

همان تابش مهر نتوان نهفت

نه روبه توان کرد با شیر جفت‏

تو بر راه من بر ستیزه مریز

که من خود یکى مایه‏ام در ستیز

ندیدست کس بند بر پاى من

نه بگرفت پیل ژیان جاى من‏

تو آن کن که از پادشاهان سزاست

مگرد از پى آنک آن نارواست‏

بمردى ز دل دور کن خشم و کین

جهان را بچشم جوانى مبین‏

بدل خرّمى دار و بگذر ز رود

ترا باد از پاک یزدان درود

گرامى کن ایوان ما را بسور

مباش از پرستنده خویش دور

چنانچون بدم کهتر کى‏قباد

کنون از تو دارم دل و مغز شاد

چو آیى بایوان من با سپاه

هم ایدر بشادى بباشى دو ماه‏

بر آساید از رنج مرد و ستور

دل دشمنان گردد از رشک کور

همه دشت نخچیر و مرغ اندر آب

اگر دیر مانى بگیرد شتاب‏

ببینم ز تو زور مردان جنگ

بشمشیر شیر افگنى گر پلنگ‏

چو خواهى که لشکر بایران برى

بنزدیک شاه دلیران برى‏

گشایم در گنجهاى کهن

که ایدر فگندم بشمشیر بن‏

به پیش تو آرم همه هرچ هست

که من گرد کردم بنیروى دست‏

بخواه آنچ خواهى و دیگر ببخش

مکن بر دل ما چنین روز دخش‏

درم ده سپه را و تندى مکن

چو خوبى بیابى نژندى مکن‏

چو هنگام رفتن فراز آیدت

بدیدار خسرو نیاز آیدت‏

عنان با عنان تو بندم براه

خرامان بیایم بنزدیک شاه‏

بپوزش کنم نرم خشم ورا

ببوسم سر و پاى و چشم و را

بپرسم ز بیدار شاه بلند

که پایم چرا کرد باید ببند

همه هرچ گفتم ترا یاد دار

بگویش بپرمایه اسفندیار