رزم رستم با تورانیان‏

چنین گفت پس گیو با پهلوان

که اى نازش شهریار و گوان‏

شوم ره بگیرم بافراسیاب

نمانم که آید بدین روى آب‏

سر پل بگیرم بدان بدگمان

بدارمش ازان سوى پل یک زمان‏

بدان تا بپوشند گردان سلیح

که بر ما سر آمد نشاط و مزیح‏

بشد تازیان تا سر پل دمان

بزه بر نهاده دو زاغ کمان‏

چنین گفت پس گیو با پهلوان

که اى نازش شهریار و گوان‏

شوم ره بگیرم بافراسیاب

نمانم که آید بدین روى آب‏

سر پل بگیرم بدان بدگمان

بدارمش ازان سوى پل یک زمان‏

بدان تا بپوشند گردان سلیح

که بر ما سر آمد نشاط و مزیح‏

بشد تازیان تا سر پل دمان

بزه بر نهاده دو زاغ کمان‏

چنین تا بنزدیکى‏ء پل رسید

چو آمد درفش جفا پیشه دید

که بگذشته بود او ازین روى آب

بپیش سپاه اندر افراسیاب‏

تهمتن بپوشید ببر بیان

نشست از بر ژنده پیل ژیان‏

چو در جوشن افراسیابش بدید

تو گفتى که هوش از دلش بر پرید

ز چنگ و بر و بازو و یال او

بگردن برآورده گوپال او

چو طوس و چو گودرز نیزه گذار

چو گرگین و چون گیو گرد و سوار

چو بهرام و چون زنگه شاوران

چو فرهاد و برزین جنگ آوران‏

چنین لشکرى سرفرازان جنگ

همه نیزه و تیغ هندى بچنگ‏

همه یک سر از جاى برخاستند

بسان پلنگان بیاراستند

بدان گونه شد گیو در کارزار

چو شیرى که گم کرده باشد شکار

پس و پیش هر سو همى کوفت گرز

دو تا کرد بسیار بالاى برز

رمیدند ازو رزمسازان چین

بشد خیره سالار توران زمین‏

ز رستم بترسید افراسیاب

نکرد ایچ بر کینه جستن شتاب‏

پس لشکر اندر همى راند گرم

گوان را ز لشکر همى خواند نرم‏

ز توران فراوان سران کشته شد

سر بخت گردنکشان گشته شد

ز پیران بپرسید افراسیاب

که این دشت رزمست گر جاى خواب‏

که در رزم جستن دلیران بدیم

سگالش گرفتیم و شیران بدیم‏

کنون دشت روباه بینم همى

ز رزم آز کوتاه بینم همى‏

ز مردان توران خنیده تویى

جهان جوى و هم رزمدیده تویى‏

سنان را بتندى یکى برگراى

برو زود زیشان بپرداز جاى‏

چو پیروزگر باشى ایران تراست

تن پیل و چنگال شیران تراست‏

چو پیران ز افراسیاب این شنید

چو از باد آتش دلش بر دمید

بسیچید با نامور ده هزار

ز ترکان دلیران خنجر گذار

چو آتش بیامد بر پیل تن

کزو بود نیروى جنگ و شکن‏

تهمتن بلبها برآورده کف

تو گفتى که بستد ز خورشید تف‏

بر انگیخت اسپ و بر آمد خروش

بران سان که دریا بر آید بجوش‏

سپر بر سر و تیغ هندى بمشت

ازان نامداران دو بهره بکشت‏