بردن بهرام سیاوش بندوى را پیش بهرام چوبینه

چو روى زمین گشت خورشید فام

سخن گوى بندوى بر شد ببام‏

ببهرام گفت اى جهان دیده مرد

برانگه که برخاست از دشت گرد

چو خسرو شما را بدید او برفت

سوى روم با لشکر خویش تفت‏

کنون گر تو پرّان شوى چون عقاب

و گر برتر آرى سر از آفتاب‏

نبیند کسى شاه را جز بروم

که اکنون کهن شد بران مرز و بوم‏

کنون گر دهیدم بجان زینهار

بیایم بر پهلوان سوار

چو روى زمین گشت خورشید فام

سخن گوى بندوى بر شد ببام‏

ببهرام گفت اى جهان دیده مرد

برانگه که برخاست از دشت گرد

چو خسرو شما را بدید او برفت

سوى روم با لشکر خویش تفت‏

کنون گر تو پرّان شوى چون عقاب

و گر برتر آرى سر از آفتاب‏

نبیند کسى شاه را جز بروم

که اکنون کهن شد بران مرز و بوم‏

کنون گر دهیدم بجان زینهار

بیایم بر پهلوان سوار

بگویم سخن هرچ پرسد ز من

ز کمّى و بیشى آن انجمن‏

و گرنه بپوشم سلیح نبرد

بجنگ اندر آیم بکردار گرد

چو بهرام بشنید زو این سخن

دل مرد برنا شد از غم کهن‏

بیاران چنین گفت کاکنون چه سود

اگر من بر آرم ز بندوى دود

همان به که او را بر پهلوان

برم هم برین گونه روشن روان‏

بگوید بدو هرچ داند ز شاه

اگر سر دهد گر ستاند کلاه‏

به بندوى گفت اى بد چاره جوى

تو این داوریها ببهرام گوى‏

فرود آمد از بام بندوى شیر

همى راند با نامدار دلیر

چو بشنید بهرام کامد سپاه

سوى روم شد خسرو کینه خواه‏

ز پور سیاوش بر آشفت سخت

بدو گفت کاى بدرگ شور بخت‏

نه کار تو بود اینک فرمودمت

همى بى‏هنر خیره بستودمت‏

جهانجوى بندوى را پیش خواند

همى خشم بهرام با او براند

بدو گفت کاى بد تن بد کنش

فریبنده مرد از در سرزنش‏

سپاه مرا خیره بفریفتى

ز بد گوهر خویش نشکیفتى‏

تو با خسرو شوم گشتى یکى

جهان دیده‏یى کردى از کودکى‏

کنون آمدى با دلى پر سخن

که من نو کنم روزگار کهن‏

بدو گفت بندوى کاى سرفراز

ز من راستى جوى و تندى مساز

بدان کان شهنشاه خویش منست

بزرگیش و رادیش پیش منست‏

فدا کردمش جان و بایست کرد

تو گر مهترى گرد کژّى مگرد

بدو گفت بهرام من زین گناه

که کردى نخواهمت کردن تباه‏

و لیکن تو هم کشته بر دست اوى

شوى زود و خوانى مرا راست گوى‏

نهادند بر پاى بندوى بند

ببهرام دادش ز بهر گزند

همى بود تا خور شد اندر نهفت

بیامد پر اندیشه دل بخفت‏