بدرود کردن بهرام گور فرستاده قیصر را

چو خورشید بر چرخ بنمود دست

شهنشاه بر تخت زرّین نشست‏

فرستاده قیصر آمد بدر

خرد یافته موبد پر گهر

بپیش شهنشاه رفتند شاد

سخنها ز هر گونه کردند یاد

فرستاده را موبد شاه گفت

که اى مرد هشیار بى‏یار و جفت‏

ز گیتى زیانکارتر کار چیست

که بر کرده او بباید گریست‏

چه دانى تو اندر جهان سودمند

که از کردنش مرد گردد بلند

چو خورشید بر چرخ بنمود دست

شهنشاه بر تخت زرّین نشست‏

فرستاده قیصر آمد بدر

خرد یافته موبد پر گهر

بپیش شهنشاه رفتند شاد

سخنها ز هر گونه کردند یاد

فرستاده را موبد شاه گفت

که اى مرد هشیار بى‏یار و جفت‏

ز گیتى زیانکارتر کار چیست

که بر کرده او بباید گریست‏

چه دانى تو اندر جهان سودمند

که از کردنش مرد گردد بلند

فرستاده گفت آنک دانا بود

همیشه بزرگ و توانا بود

تن مرد نادان ز گِل خوارتر

بهر نیکئى ناسزاوارتر

ز نادان و دانا زدى داستان

شنیدى مگر پاسخ راستان‏

بدو گفت موبد که نیکو نگر

بیندیش و ماهى بخشکى مبر

فرستاده گفت اى پسندیده مرد

سخنها ز دانش توان یاد کرد

تو این گر دگرگونه دانى بگوى

که از دانش افزون شود آبروى‏

بدو گفت موبد که اندیشه کن

کز اندیشه با زیب گردد سخن‏

ز گیتى هرانکو بى‏آزارتر

چنان دان که مرگش زیانکارتر

بمرگ بدان شاد باشى رواست

چو زاید بد و نیک تن مرگ راست‏

ازین سودمندى بود زان زیان

خرد را میانجى کن اندر میان‏

چو بشنید رومى پسند آمدش

سخنهاى او سودمند آمدش‏

بخندید و بر شاه کرد آفرین

بدو گفت فرخنده ایران زمین‏

که تخت شهنشاه بیند همى

چو موبد بروبر نشیند همى‏

بدانش جهان را بلند افسرى

بموبد ز هر مهترى برترى‏

اگر باژ خواهى ز قیصر رواست

که دستور تو بر جهان پادشاست‏

ز گفتار او شاد شد شهریار

دلش تازه شد چون گل اندر بهار

برون شد فرستاده از پیش شاه

شب آمد بر آمد درفش سیاه‏

پدید آمد آن چادر مشکبوى

بعنبر بیالود خورشید روى‏

شکیبا نبد گنبد تیز گرد

سر خفته از خواب بیدار کرد

درفشى بزد چشمه آفتاب

سر شاه گیتى سبک شد ز خواب‏

در بار بگشاد سالار بار

نشست از بر تخت خود شهریار

بفرمود تا خلعت آراستند

فرستاده را پیش او خواستند

ز سیمین و زرّین و اسپ و ستام

ز دینار گیتى که بردند نام‏

ز دینار و گوهر ز مشک و عبیر

فزون گشت ز اندیشه تیز ویر