خسرو پرویز

جنگ سوم خسرو پرویز با بهرام چوبینه و گریختن بهرام

هم آنگه ز کوه اندر آمد سپاه

جهان شد ز گرد سواران سیاه‏

و زان روى بهرام لشکر براند

بروز اندرون روشنایى نماند

همى گفت هر کس که راند سپاه

خرد باید و مردى و دستگاه‏

دلیران که دیدند خشت مرا

همان پهلوانى سرشت مرا

مرا برگزیدند بر خسروان

بخاک افگنم نام نوشین روان‏

هم آنگه ز کوه اندر آمد سپاه

جهان شد ز گرد سواران سیاه‏

و زان روى بهرام لشکر براند

بروز اندرون روشنایى نماند

همى گفت هر کس که راند سپاه

خرد باید و مردى و دستگاه‏

دلیران که دیدند خشت مرا

همان پهلوانى سرشت مرا

مرا برگزیدند بر خسروان

بخاک افگنم نام نوشین روان‏

ز لشکر بر شاه شد خیره خیر

کمان را بزه کرد و یک چوبه تیر

بزد ناگهان بر کمرگاه شاه

بکژ اندر آویخت پیکان براه‏

یکى بنده چون زخم پیکان بدید

بیامد ز دیباش بیرون کشید

سبک شهریار اندر آمد دمان

ببهرام چوبینه بد نشان‏

بزد نیزه‏یى بر کمر بند اوى

زره بود نگسست پیوند اوى‏

سنان سر نیزه شد بدو نیم

دل مرد بى‏راه شد پر ز بیم‏

چو بشکست نیزه بر آشفت شاه

بزد تیغ بر مغفر کینه خواه‏

سراسر همه تیغ بر هم شکست

بدان پیکر مغفر اندر نشست‏

همى آفرین کرد هر کس که دید

هم آن کس که آواز آهن شنید

گرانمایگان از پس اندر شدند

چنان لشکرى را بهم بر زدند

خرامید بندوى نزدیک شاه

که اى تاج تو برتر از چرخ ماه‏

یکى لشکرست این چو مور و ملخ

گرفته بیابان همه ریگ و شخ‏

نه والا بود خیره خون ریختن

نه این شاه با بنده آویختن‏

هر آن کس که خواهد ز ما زینهار

به از کشته یا خسته در کارزار

بدو گفت خسرو که هرگز گناه

بپیچد برو من نیم کینه خواه‏

همه پاک در زینهار منند

بتاج اندرون گوشوار منند

بر آمد هم آنگه شب از تیره کوه

سپه بازگشتند هر دو گروه‏

چو آمد غو پاسبان و جرس

ز لشکر نبد خفته بسیار کس‏

جهانجوى بندوى ز آنجا برفت

میان دو لشکر خرامید تفت‏

ز لشکر نگه کرد کنداورى

خوش آواز و گویا منادیگرى‏

بفرمود تا بارگى برنشست

ببیدار کردن میان را ببست‏

چنین تا میان دو لشکر براند

کزو تا بدشمن فراوان نماند

خروشى برآورد کاى بندگان

گنه کرده و بخت جویندگان‏

هران کز شما او گنهکارتر

بجنگ اندرون نامبردارتر

بیزدانش بخشید شاه جهان

گناهى که کرد آشکار و نهان‏

بتیره شبان چون بر آمد خروش

نهادند هر کس بآواز گوش‏

همه نامداران بهرامیان

برفتن ببستند یک سر میان‏

چو برزد سر از کوه گیتى فروز

زمین را بملحم بیاراست روز

همه دشت بى‏مرد و خرگاه بود

که بهرام زان شب نه آگاه بود

بدان خیمه‏ها در ندیدند کس

جز از ویژه یاران بهرام و بس‏

چو بهرام زان لشکر آگاه گشت

بیامد بران خیمه‏ها برگذشت‏

بیاران چنین گفت کاکنون گریز

به آید ز آرام با رستخیز

شتر خواست از ساروان سه هزار

هیونان کفک افگن و نامدار

ز چیزى که در گنج بد بردنى

ز گستردنیها و از خوردنى‏

ز زرّین و سیمین و ز تخت عاج

همان یاره و طوق زرّین و تاج‏

همه بار کردند و خود بر نشست

میان از پى بازگشتن ببست‏

نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

همچنین ببینید

بستن