فرستادن خراد برزین قلون را به نزد بهرام چوبینه

و زان روى بهرام شد تا بمرو

بیاراست لشکر چو پرّ تذرو

کس آمد بخاقان که از ترک و چین

ممان تا کس آید بایران زمین‏

که آگاهى ما بخسرو برند

ورا زان سخن هدیه نو برند

منادیگرى کرد خاقان چین

که بى‏مُهر ما کس بایران زمین‏

شود تا میانش کنم بدو نیم

بیزدان که نفروشم او را بسیم‏

و زان روى بهرام شد تا بمرو

بیاراست لشکر چو پرّ تذرو

کس آمد بخاقان که از ترک و چین

ممان تا کس آید بایران زمین‏

که آگاهى ما بخسرو برند

ورا زان سخن هدیه نو برند

منادیگرى کرد خاقان چین

که بى‏مُهر ما کس بایران زمین‏

شود تا میانش کنم بدو نیم

بیزدان که نفروشم او را بسیم‏

همى بود خرّاد برزین سه ماه

همى داشت این رازها را نگاه‏

بتنگى دل اندر قلون را بخواند

بران نامور جایگاهش نشاند

بدو گفت روزى که کس در جهان

ندارد دلى کش نباشد نهان‏

تو نان جو و ارزن و پوستین

فراوان بجستى ز هر در بچین‏

کنون خوردنیهات نان و بره

همان پوششت جامه‏هاى سره‏

چنان بود یک چند و اکنون چنین

چه نفرین شنیدى و چه آفرین‏

کنون روزگار تو بر سر گذشت

بسى روز و شب دیدى و کوه و دشت‏

یکى کار دارم ترا بیمناک

اگر تخت یابى اگر تیره خاک‏

ستانم یکى مهر خاقان چین

چنان رو که اندر نوردى زمین‏

بنزدیک بهرام باید شدن

بمروت فراوان بباید بدن‏

بپوشى همان پوستین سیاه

یکى کارد بستان و بنورد راه‏

نگه دار از آن ماه بهرام روز

برو تا در مرو گیتى فروز

وى آن روز را شوم دارد بفال

نگه داشتستیم بسیار سال‏

نخواهد که انبوه باشد برش

بدیباى چینى بپوشد سرش‏

چنین گوى کز دخت خاقان پیام

رسانم برین مهتر شادکام‏

همان کارد در آستین برهنه

همى دار تا خواندت یک تنه‏

چو نزدیک چوبینه آیى فراز

چنین گوى کان دختر سر فراز

مرا گفت چون راز گویى بگوش

سخنها ز بیگانه مردم بپوش‏

چو گوید چه رازست با من بگوى

تو بشتاب و نزدیک بهرام پوى‏

بزن کارد و نافش سراسر بدر

و زان پس بجَه گر بیابى گذر

هر آن کس که آواز او بشنود

ز پیش سپهبد بآخُر دود

یکى سوى فرش و یکى سوى گنج

نیاید ز کشتن بروى تو رنج‏

و گر خود کشندت جهان دیده اى

همه نیک و بدها پسندیده‏اى‏

همانا بتو کس نپردازدى

که با تو بدانگه بدى سازدى‏

گر ایدونک یابى ز کشتن رها

جهان را خریدى و دادى بها

ترا شاه پرویز شهرى دهد

همان از جهان نیز بهرى دهد

چنین گفت با مرد دانا قلون

که اکنون بباید یکى رهنمون‏

همانا مرا سال بر صد رسید

به بیچارگى چند خواهم کشید

فداى تو بادا تن و جان من

به بیچارگى بر جهانبان من‏

چو بشنید خرّاد برزین دوید

ازان خانه تا پیش خاتون رسید

بدو گفت کامد گه آرزوى

بگویم ترا اى زن نیک خوى‏

ببند اندرند این دو کسهاى من

سزد گر گشاده کنى پاى من‏

یکى مهر بستان ز خاقان مرا

چنان دان که بخشیده‏اى جان مرا

بدو گفت خاتون که خفتست مست

مگر گل نهم از نگینش بدست‏

ز خراد برزین گل مهر خواست

ببالین مست آمد از حجره راست‏

گل اندر زمان بر نگینش نهاد

بیامد بران مرد جوینده داد

بدو آفرین کرد مرد دبیر

بیامد سپرد آن بدین مرد پیر