باب ششم در قناعت
یکی سلطنت ران صاحب شکوه
یکی سلطنت ران صاحب شکوه
فرو خواست رفت آفتابش به کوه
به شیخی در آن بقعه کشور گذاشت
که در دوده قایم مقامی نداشت
چو خلوت نشین کوس دولت شنید
دگر ذوق در کنج خلوت ندید
چپ و راست لشکر کشیدن گرفت
دل پر دلان زو رمیدن گرفت
چنان سخت بازو شد و تیز چنگ
که با جنگجویان طلب کرد جنگ
ز قوم پراکنده خلقی بکشت
دگر جمع گشتند و هم رای و پشت
چنان در حصارش گرفتند تنگ
که عاجز شد از تیر باران و سنگ
بر نیک مردی فرستاد کس
که صعبم فرو مانده، فریاد رس
به همت مدد کن که شمشیر و تیر
نه در هر وغائی بود دستگیر
چو بشنید عابد بخندید و گفت
چرا نیم نانی نخورد و نخفت؟
ندانست قارون دنیا پرست
که گنج سلامت به کنج اندرست
.