باب هفتم در تاءثير تربيت
حکایت تعلق خاطر آدمیزاد به روزیست

یکی را شنیدم از پیران مربی که مریدی را همی گفت : ای پسر ، چندانکه تعلق خاطر آدمیزاد به
روزیست اگر به روزی ده بودی بمقام از ملائکه درگذشتی .
فراموشت نکرد ایزد در آن حال
که بودى نطفه مدفوق و مدهوش
روانت داد و طبع و عقل و ادراک
جمال و نطق و راءى و فکرت و هوش
ده انگشت مرتب کرد بر کف
دو بازویت مرکب ساخت بر دوش
کنون پندارى از ناچیز همت
که خواهد کردنت روزى فراموش ؟
.