شعراقرن ششم هجری - 485 الی 582 شمسی

زندگی نامه جمال اصفهانی

محمد ملقب به جمال الدین ، فرزند عبد الرزاق یکی از بزرگترین و معروفترین شاعران سده ششم هجریست که در اصفهان به شغل زرگری می پرداخت

شاعر زرگر منم ، ساحر در گر توئی       کیست که باد و بروت ز ما دو کشخان برد

جمال الدین علاوه بر خاقانی  با رشید الدین وطواط ، انوری ، مجیر الدین بیقانی و ظهیر فارابی معاصر بوده و با آنها مکاتبه و مشاعره داشته و قصیده ای که در جواب خاقانی سروده و به شروان فرستاد مشهور است

جمال الدین از استادان مسلم عصر خود شمرده میشد و در اقسام شعر به ویژه غزل و قصیده ، بسیار زیبا و متین سخن میراند. غزلهایش چنان ساده و دل انگیز است که سعدی و حافظ از شیوه و مضامین او استفاده کرده اند

اغلب قصایدش در ستایش رجال آل صاعد میباشد که در اصفهان حکومت میکردند

در قصیده سرائی از سبک عنصری و مسعود سعد و انوری پیروی کرده ولی بیشتر از آنها در سادگی و روانی سخن کوشیده

از اشعارش چنین بر می آید که اوم ردی پاک و پرهیزگار بوده و از صفای طینت و علو همت بهره کافی داشته است

اورا چهار فرزند داشته که از میان آنها کمال الدین اسماعیل شاعر و وارث هنر پدر گردید

جمال الدین در سال ۵۷۱ – ۵۸۸ هجری – چشم از جهان فرو بست

یا ز چشمت جفا بیاموزم یا دلت را وفا بیاموزم

پرده بردار تا خلایق را معنی والضحی بیاموزم

تو ز من شرم و من ز تو شوخی یا بیاموز یا بیاموزم

نشوی هیچگونه درست آموز چه کنم تا ترا بیاموزم

به کدامین دعات خواهم یافت تا روم آن دعا بیاموزم

.

نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

همچنین ببینید

بستن