مستانه سلطانی ملقب به ژاله اصفهانی در سال ۱۳۰۰ در اصفهان به دنیا آمد . او اولین شعرش را در هفت سالگی سرود و در سیزده سالگی نام خود را به ژاله تغییر داد . وی در سال ۱۳۲۳ در دانشکد ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت نخستین مجموعه شعرش با عنوان گل‌های خود رو را دردوران دانشجویی در سن ۲۲ سالگی منتشر کرد.
در ۲۵ سالگی همراه همسرش (شمس الدین بدیع تبریزی) که عضو حزب توده بود به به اتحاد جماهیر شوروی تبعید شدند. سپس مدرک لیسانس در رشته ادبیات فارسی را از دانشگاه آذربایجان اتخاذ نمود. و در سال ۱۳۴۰ در مسکو از دانشگاه لامانوسوف مدرک دکترا گرفت. و به مدت بیست سال در به تحقیق پرداخت .ژاله تا سال ۱۳۵۹ در روسیه زندگی کرد.
در سال ۱۳۵۹ بعد از انقلاب، در سن ۶۰ سالگی به ایران بازگشت و مدتی را در زندان اوین گذراند اما مجبور شد به لندن مهاجرت کند.
ژاله اصفهانی سالهای زیادی از عمر خود را در مهاجرت و خارج از کشور به سر برد . اما اشتیاق دیدار از وطن مضمونی است که در شعر او بسیار تکرار می شود . شعر ژاله به تاثیر از شعر نو نیمایی بی آنکه از جهت بیان و زبان شعری بغرنج باشد رمگین ، پر احساس و آکنده از اندیشه های سنجیده است و ژاله با زبانی ساده و بی پیرایه شعر هایی سرشار از شادی و امید و مهربانی و انسان دوستی می سراید و همه اینها به شعر او فضایی شفاف و درخشان داده است
شعر ژاله در عین سادگی و صراحت بازگو کننده تاثیر رونده ای عینی جامعه در اوست تا روند های ذهنی زندگی درونی خویش
ژاله اصفهانی بعد از پروین اعتصامی اولین زنی بود که کتاب شعرش را که شعرهای آن را در دوران دبیرستان سروده بود، به چاپ رساند.
شصت سال پیش در نخستین کنگره نویسندگان ایران به ریاست ملک‌الشعرای بهار و با شرکت فروزانفر و صادق هدایت و بسیاری دیگر، ژالهٔ اصفهانی به عنوان یک زن شاعر یکی از شرکت‌کنندگان در این کنگره بود.
در ژوئن ۲۰۰۲ در کنفرانس سالانه بنیاد پژوهشهای زنان که در کلرادو برگزار شد، ژاله اصفهانی به عنوان زن برگزیده سال انتخاب شد.
دکتر ژاله اصفهانی که به دلیل روح اشعارش به شاعر امید معروف بود، روز ۷ آذر ۱۳۸۶ برابر ۲۸ نوامبر ۲۰۰۷ در سن ۸۶ سالگی ، در بیمارستانی در لندن درگذشت و اشعارش را برای آیندگان باقی گذاشت.
اشعار
- گل‌های خود رو، تهران، ۱۳۲۴
- زنده رود، مسکو، ۱۳۴۴
- زنده رود، چاپ دوم، تهران، ۱۳۵۸
- کشتی کبود، تاجیکستان، ۱۳۵۷
- نقش جهان، مسکو، ۱۳۵۹
- اگر هزارقلم داشتم، تهران، ۱۳۶۰
- البرز بی شکست، لندن، ۱۳۶۲
- البرز بی شکست، چاپ دوم، واشینگتن، ۱۳۶۵
- ای باد شرطه، لندن، ۱۳۶۵
- خروش خاموشی، سوئد، ۱۳۷۱
- سرود جنگل، لندن، ۱۳۷۲
- ترنم پرواز، لندن، ۱۳۷۵
- موج در موج، تهران، ۱۳۷۶
مجموعه‌ای از شعرهای او در سال ۱۳۴۴ با عنوان زنده رود در مسکو منتشر شد.و همچنین گزیده‌ای از اشعار او هم با نام پرندگان مهاجر (Migrating Birds ) به زبان انگلیسی انتشار یافته‌است.
- نیما یوشیج: پدر شعر نو.
- عارف قزوینی: شعر و موسیقی مبارزش.
- هر گل بویی دارد: ترجمه اشعار خارجی به فارسی، لندن ۱۳۶۵
- ترجمه چند نمایشنامه از زبان آذری
- آثار تحقیقی و تطبیقی در باره شعر معاصر ایران، افغانستان و تاجیکستان
- سایه‌های سال، خاطرات.
اگر پرنده نخواند
اگر که آب نرقصد
اگر که سبزه نروید
زمین چه خواهد کرد؟
چه یکنواخت و بیروح میشود هستی
اگر که عشق نخندد
امید اگر نباشد
اگر نباشد شادی
و گاهگاهی درد…
از آن کسی گله دارم که آیه یاس است
و همچو برف زمستان
به هرکجا که نشیند
کند هوا را سرد
چه پرشکوه بود دست عشق بوسیدن
ولی چه ننگین است
که دست قدرت یک مرد را ببوسد مرد
و آفتاب و زمین عاشقان یکدگرند
چو دستهای من و تو که شاخه های ترند
چو میخورند به گرمی به یکدگر پیوند
هزاران گل سرخ آورند و میوه زرد
.
با سلام
لطفا خلاصه ای از کتاب و عکس جلد آن را در صورد امکان برای سایت ارسال نمایید تا در سایت قرار گیرد
با تشکر
سلام و درود بر شما
از مطلب خوب شما در مورد ژاله تشکر می کنم
لطفا در باره دو کتاب اینجانب با عنوان زندگی و شعر ژاله اصفهانی و صور خیال در شعر ژاله اصفهانی چاپ نشر آزادمهر تهران اطلاع رسانی شود
شاد باشید