بدرود کردن کى‏خسرو به کنیزکان خود

کنیزک بدش چار چون آفتاب

ندیدى کسى چهر ایشان بخواب‏

ز پرده بتان را بر خویش خواند

همه راز دل پیش ایشان براند

که رفتیم اینک ز جاى سپنج

شما دل مدارید با درد و رنج‏

نبینید جاوید زین پس مرا

کزین خاک بیدادگر بس مرا

سوى داور پاک خواهم شدن

نبینم همى راه باز آمدن‏

بشد هوش زان چار خورشید چهر

خروشان شدند از غم و درد و مهر

شخودند روى و بکندند موى

گسستند پیرایه و رنگ و بوى‏

کنیزک بدش چار چون آفتاب

ندیدى کسى چهر ایشان بخواب‏

ز پرده بتان را بر خویش خواند

همه راز دل پیش ایشان براند

که رفتیم اینک ز جاى سپنج

شما دل مدارید با درد و رنج‏

نبینید جاوید زین پس مرا

کزین خاک بیدادگر بس مرا

سوى داور پاک خواهم شدن

نبینم همى راه باز آمدن‏

بشد هوش زان چار خورشید چهر

خروشان شدند از غم و درد و مهر

شخودند روى و بکندند موى

گسستند پیرایه و رنگ و بوى‏

ازان پس هر آن کس که آمد بهوش

چنین گفت با ناله و با خروش‏

که ما را ببر زین سراى سپنج

رها کن تو ما را ازین درد و رنج‏

بدیشان چنین گفت پر مایه شاه

کزین پس شما را همینست راه‏

کجا خواهران جهاندار جم

کجا تاج داران با باد و دم‏

کجا مادرم دخت افراسیاب

که بگذشت زان سان بدریاى آب‏

کجا دخترم تور ماه آفرید

که چون او کس اندر زمانه ندید

همه خاک دارند بالین و خشت

ندانم بدوزخ درند ار بهشت‏

مجویید ازین رفتن آزار من

که آسان شود راه دشوار من‏

خروشید و لهراسب را پیش خواند

از یشان فراوان سخنها براند

بلهراسب گفت این بتان منند

فروزنده پاک جان منند

برین هم نشست اندرین هم سراى

همى دارشان تا تو باشى بجاى‏

نباید که یزدان چو خواندت پیش

روان شرم دارد ز کردار خویش‏

چو بینى مرا با سیاوش بهم

ز شرم دو خسرو بمانى دژم‏

پذیرفت لهراسب زو هرچ گفت

که با دیده‏شان دارم اندر نهفت‏

و زان جایگه تنگ بسته میان

بگردید بر گرد ایرانیان‏

کز ایدر بایوان خرامید زود

مدارید در دل مرا جز درود

مباشید گستاخ با این جهان

که او بترى دارد اندر نهان‏

مباشید جاوید جز راد و شاد

ز من جز بنیکى مگیرید یاد

همه شاد و خرم بایوان شوید

چو رفتن بود شاد و خندان شوید

همه نامداران ایران سپاه

نهادند سر بر زمین پیش شاه‏

که ما پند او را بکردار جان

بداریم تا جان بود جاودان‏

بلهراسب فرمود تا بازگشت

بدو گفت روز من اندر گذشت‏