باز فرستادن اسکندر پیغامى را به کید پادشاه هند براى گرفتن چهار چیز شگفت

فرستاده آمد بکردار باد

بگفت آنچ بشنید و نامه بداد

سکندر فرستاده را گفت رو

بنزدیک آن نامور باز شو

بگویش که آن چیست کاندر جهان

کسى را نبود آشکار و نهان‏

بدیدند خود بودنى هرچ بود

سپهر آفرینش نخواهد فزود

بیامد فرستاده از نزد شاه

بکردار آتش بپیمود راه‏

چنین گفت با کید کاین چار چیز

که کس را بگیتى نبودست نیز

همى شاه خواهد که داند که چیست

که نادیدنى پاک نابود نیست‏

فرستاده آمد بکردار باد

بگفت آنچ بشنید و نامه بداد

سکندر فرستاده را گفت رو

بنزدیک آن نامور باز شو

بگویش که آن چیست کاندر جهان

کسى را نبود آشکار و نهان‏

بدیدند خود بودنى هرچ بود

سپهر آفرینش نخواهد فزود

بیامد فرستاده از نزد شاه

بکردار آتش بپیمود راه‏

چنین گفت با کید کاین چار چیز

که کس را بگیتى نبودست نیز

همى شاه خواهد که داند که چیست

که نادیدنى پاک نابود نیست‏

چو بشنید کید آن ز بیگانه جاى

بپردخت و بنشست با رهنماى‏

فرستاده را پیش بنشاختند

ز هر در فراوانش بنواختند

از ان پس فرستاده را شاه گفت

که من دخترى دارم اندر نهفت‏

که گر بیندش آفتاب بلند

شود تیره از روى آن ارجمند

کمندست گیسوش همرنگ قیر

همى آید از دو لبش بوى شیر

خم آرد ز بالاى او سرو بن

گُلَفشان شود چون سراید سخن‏

ز دیدار و چهرش سخن بگذرد

همى داستان را خرد پرورد

چو خامش بود جان شرمست و بس

چنو در زمانه ندیدست کس‏

سپهبد نژادست و یزدان پرست

دل شرم و پرهیز دارد بدست‏

دگر جام دارم که پر مى کنى

و گر آب سرد اندرو افگنى‏

بده سال اگر با ندیمان بهم

نشیند نگردد مى از جام کم‏

همت مى‏دهد جام هم آب سرد

شگفت آنک کمّى نگیرد ز خورد

سوم آنک دارم یکى نو پزشک

که علّت بگوید چو بیند سرشک‏

اگر باشد او سالیان پیش گاه

ز دردى نپیچد جهاندار شاه‏

چهارم نهان دارم از انجمن

یکى فیلسوفست نزدیک من‏

همه بودنیها بگوید بشاه

ز گردنده خورشید و رخشنده ماه‏

فرستاده نامور بازگشت

پى باره با باد انباز گشت‏

بیامد چو پیش سکندر بگفت

دل شاه گیتى چو گل بر شگفت‏

بدو گفت اگر باشد این گفته راست

بدین چار چیز او جهان را بهاست‏

چو اینها فرستد بنزدیک من

درخشان شود جان تاریک من‏

بر و بوم او را نکوبم بپاى

برین نیکویى باز گردم بجاى‏