اسکندر

سکندر سوى روشنایى رسید یکى بر شده کوه رخشنده دید…

ز عمّوریه مادرش را بخواند چو آمد سخنهاى دارا براند…

چو برگشت و آمد بدرگاه قصر ببخشید دینار چندى بنصر…

سکندر چو بشنید شد سوى کوه بدیدار بر تیغ شد…

چنین گفت گوینده پهلوى شگفت آیدت کاین سخن بشنوى‏ یکى…

سکندر چو بشنید از یادگیر بفرمود تا پیش او شد…

سوى باختر شد چو خاور بدید ز گیتى همى راى…

چو بشنید مهران ز کید این سخن بدو گفت ازین…

چو اسکندر آن نامه او بخواند بزد ناى رویین و…

همى رفت یک ماه پویان براه برنج اندر از راه…