بازگشتن کى‏خسرو به سیاوشگرد

سپهبد برو کرد لختى شتاب

برون بردش از پیش افراسیاب‏

بایوان خویش آمد افروخته

خرامان و چشم بدى دوخته‏

همى گفت کز دادگر کردگار

درخت نو آمد جهان را ببار

در گنجهاى کهن کرد باز

ز هر گونه شاه را کرد ساز

ز دینار و دیبا و تیغ و گهر

ز اسب و سلیح و کلاه و کمر

هم از تخت و ز بدرهاى درم

ز گستردنیها و از بیش و کم‏

گسى کردشان سوى آن شارستان

کجا جملگى گشته بد خارستان‏

فرنگیس و کى‏خسرو آنجا رسید

بسى مردم آمد ز هر سو پدید

سپهبد برو کرد لختى شتاب

برون بردش از پیش افراسیاب‏

بایوان خویش آمد افروخته

خرامان و چشم بدى دوخته‏

همى گفت کز دادگر کردگار

درخت نو آمد جهان را ببار

در گنجهاى کهن کرد باز

ز هر گونه شاه را کرد ساز

ز دینار و دیبا و تیغ و گهر

ز اسب و سلیح و کلاه و کمر

هم از تخت و ز بدرهاى درم

ز گستردنیها و از بیش و کم‏

گسى کردشان سوى آن شارستان

کجا جملگى گشته بد خارستان‏

فرنگیس و کى‏خسرو آنجا رسید

بسى مردم آمد ز هر سو پدید

بدیده سپردند یک یک زمین

زبان دد و دام پر آفرین‏

همى گفت هر کس که بودش هنر

سپاس از جهان داور دادگر

کزان بیخ برکنده فرّخ درخت

ازین گونه شاخى بر آورد سخت‏

ز شاه کیان چشم بد دور باد

روان سیاوش پر از نور باد

همه خاک آن شارستان شاد شد

گیا بر چمن سرو آزاد شد

ز خاکى که خون سیاوش بخورد

بابر اندر آمد درختى ز گرد

نگاریده بر برگها چهر او

همى بوى مشک آمد از مهر او

بدى مه نشان بهاران بدى

پرستشگه سوگواران بدى‏

چنین است کردار این گنده پیر

ستاند ز فرزند پستان شیر

چو پیوسته شد مهر دل بر جهان

بخاک اندر آرد سرش ناگهان‏

تو از وى بجز شادمانى مجوى

بباغ جهان برگ انده مبوى‏

اگر تاج دارى و گر دست تنگ

نبینى همى روزگار درنگ‏

مرنجان روان کین سراى تو نیست

بجز تنگ تابوت جاى تو نیست‏

نهادن چه باید بخوردن نشین

بر امّید گنج جهان آفرین‏