رسیدن فریبرز به کوه هماون

چو خورشید بر گنبد لاژورد

سراپرده زد ز دیباى زرد

خروشى بلند آمد از دیده‏گاه

بگودرز کاى پهلوان سپاه‏

سپاه آمد و راه نزدیک شد

ز گرد سپه روز تاریک شد

بجنبید گودرز از جاى خویش

بیاورد پوینده بالاى خویش‏

سوى گرد تاریک بنهاد روى

همى شد خلیده دل و راه جوى‏

بیامد چو نزدیک ایشان رسید

درفش فریبرز کاوس دید

که او بد بایران سپه پیش رو

پسندیده و خویش سالار نو

چو خورشید بر گنبد لاژورد

سراپرده زد ز دیباى زرد

خروشى بلند آمد از دیده‏گاه

بگودرز کاى پهلوان سپاه‏

سپاه آمد و راه نزدیک شد

ز گرد سپه روز تاریک شد

بجنبید گودرز از جاى خویش

بیاورد پوینده بالاى خویش‏

سوى گرد تاریک بنهاد روى

همى شد خلیده دل و راه جوى‏

بیامد چو نزدیک ایشان رسید

درفش فریبرز کاوس دید

که او بد بایران سپه پیش رو

پسندیده و خویش سالار نو

پیاده شد از اسپ گودرز پیر

همان لشکر افروز دانش پذیر

گرفتند مر یکدگر را کنار

خروشى بر آمد ز هر دو بزار

فریبرز گفت اى سپهدار پیر

همیشه بجنگ اندرى ناگزیر

ز کین سیاوش تو دارى زیان

دریغا سواران گودرزیان‏

از یشان ترا مزد بسیار باد

سر بخت دشمن نگونسار باد

سپاس از خداوند خورشید و ماه

که دیدم ترا زنده بر جایگاه‏

از یشان ببارید گودرز خون

که بودند کشته بخاک اندرون‏

بدو گفت بنگر که از بخت بد

همى بر سرم هر زمان بد رسد

درین جنگ پور و نبیره نماند

سپاه و درفش و تبیره نماند

فرامش شدم کار آن کارزار

کنونست رزم و کنونست کار

سپاهست چندان برین دشت و راغ

که روى زمین گشت چون پرّ زاغ‏

همه لشکر طوس با این سپاه

چو تیره شبانست با نور ماه‏

ز چین و ز سقلاب و ز هند و روم

ز ویران گیتى و آباد بوم‏

همانا نماندست یک جانور

مگر بسته بر جنگ ما بر کمر

کنون تا نگویى که رستم کجاست

ز غمها نگردد مرا پشت راست‏

فریبرز گفت از پس من ز جاى

بیامد نبودش جز از رزم راى‏

شب تیره را تا سپیده دمان

بیاید بره بر نجوید زمان‏

کنون من کجا گیرم آرامگاه

کجا رانم این خوارمایه سپاه‏

بدو گفت گودرز رستم چه گفت

که گفتار او را نشاید نهفت‏

فریبرز گفت اى جهان دیده مرد

تهمتن نفرمود ما را نبرد

بباشید گفت اندران رزمگاه

نباید شدن پیش روى سپاه‏

بباید بدان رزمگاه آرمید

یکى تا درفش من آید پدید

برفت او و گودرز با او برفت

براه هماون خرامید تفت‏