اردشیر بابکان

چو آگاه شد زان سخن هفتواد دلش گشت پر درد…

یکى کاخ بود اردوان را بلند بکاخ اندرون بنده‏یى ارجمند…

ببغداد بنشست بر تخت عاج بسر بر نهاد آن دلافروز…

چو شد روى کشور بکردار قیر کنیزک بیامد بر اردشیر…

بدانگه که شاه اردوان را بکشت ز خون وى آورد…

چنان بد که بى‏ماه روى اردوان نبودى شب و روز…

چو هنگامه زادن آمد فراز از ان کار بر باد…

چو شب روز شد بامداد پگاه بفرمود تا باز گردد…

بیامد بشبگیر دستور شاه همى کرد کودک بمیدان سپاه‏ یکى…

وزین سو بدریا رسید اردشیر بیزدان چنین گفت کاى دستگیر…