کورش چون این پیام را شنید انجمن مهان ایرانشهر را فراخواند و با انان رای زد که چه بایست کرد. همه یک زبان گفتند که بهتر است ما از رود عقب بنشینیم و ماساگتها را بداخل ایران کشانده نابود کنیم . اما کرزوس که همراه کورش بود این رای را نپسندید و گفت ای پادشاه من هنگامیک ه خداوند مرا به چنگ تو انداخت پیمان کردم که همواره تا انجا که توان دارم بلایا را از تو و خاندانت بگردانم . بدبختی هائی که من دیدم به من آموخت که با آتش بازی نباید کرد
اگر توخود را بی مرگ و سپاهیانت را جاوبدان میدانی آن به که زبان به سخن نگشایم لیکن اگر خود را چون مردمان دیگر میدانی هشدار که گردنده چرخ های بلند کارها را همیشه به کام یه تن به انجام نبرد
من با مهان پارسی در عقب نشینی بدرون ایرانشهر همداستان نیستم اگر ماساگتها از رود بگذرند و بر ما پیروزی یابند دیگر باز نخواهند گشت و سرزمین ایران را ویران خواهند کرد . اگر شکست بخورند تو از دنبال کردن انان چه سودی توانی آورد ؟ و تازه باید دویاره در خاکشان با انان بجنگی ، اگر تو به مرز آنان درآئی و در آنجا شکستشان دهی میتوانی یک باره آنان را از پیش برداری .وانگهی آیا این سرشکستگی را بر خود هموار میتوانی کرد که جهانیان بگویند کورش پسر کمبوجیه از پیش زنی در رفت و میدان را به هماورد واگذاشت
انگاه کرزوس گفت که به گمان من بهتر است ماساگتها را تا آنجا که پس می نشینند دنبال کنیم سپس در جائی خوراکی های گوارا و آشامیدنی های دلپذیر مردافکن فراهم آوریم و به گروهی از مردان که به کار جنگ نیایند بسپاریم و خود به سوی رود عقب رویم دلم گواهی میدهد که چون ماساگت ها به خورشت ها و نوشیدنی ها خواشگوار که با آن عادت ندارند برسند از شکم خوارگی جنگ را از یاد خواهند برد و به خوردن خواهند نشست و چندان شکم را خواهند انباشت تا از پای درافتند و انگاه است که میتوانیم بر سرشان بتازیم و کارهای بزرگ انجام دهیم
کورش پیس از شنیدن سخنان کرزوس رای او را پذیرفت و به تومیریس پیام فرستاد که بداخل خاک خود عقب بنشیند که برای کارزار آمدم و آنگاه کرزوس را به کمبوجیه سپرد و سفارش کرد که اگر هم این لشکر کشی به کامیابی نیانجامید با وی با نهایت احترام رفتار کند . سپس هردو را به ایران فرستاد و خود با سپاهیانش از رود گذشت
.