کین سیاوش

چنین گفت با لشکر افراسیاب که بیدار بخت اندر آمد…

چو خورشید برزد سر از کوهسار بگسترد یاقوت بر جویبار…

تهمتن نشست از بر تخت اوى بخاک اندر آمد سر…

چنان بد که روزى زواره برفت به نخچیر گوران خرامید…

بر انگیخت آن پیل تن را ز جاى تهمتن هم…

تهمتن چو بشنید شرم آمدش برفتن یکى راى گرم آمدش‏…

چو آگاهى آمد بکاوس شاه که شد روزگار سیاوش تباه‏…

پس آگاهى آمد سوى نیمروز بنزدیک سالار گیتى فروز که…

نگه کرد کاوس بر چهر او بدید اشک خونین و…

سپه را فرامرز بد پیش رو که فرزند گو بود…