شاهنامه فردوسی

چو بشنید بهرام کز روزگار چه آمد بران نامور شهریار…

چو خورشید گردنده بى‏رنگ شد ستاره ببرج شباهنگ شد بفرمود…

ازان پس چو خاقان بپردخت دل ز خون شد همه…

همى هر زمان شاه برتر گذشت چو شد سال شاهیش…

هرانکس که بد کرد با شهریار شب و روز ترسان…

چو ماهوى دل را برآورد گرد بدانست کو نیست جز…

کنون پادشاه جهان را ستاى برزم و ببزم و بدانش…

فریدون بدو پهن بگشاد گوش چو بشنید مغزش بر آمد…

بشاه آفریدون یکى نامه کرد ز مشک و ز عنبر…

چو خورشید تابان بر آمد ز کوه برفتند گردان همه…