بهار جشن

نخستین روز از ماه آذر، بهار جشن نام داشت که به نام های دیگر نیز نامیده میشد چون: رکوب الکسوج یا کوسه بر نشین ویومالثعلب یا آبسال وهار به قول ابوریحان بیرونی دردوکتاب خود.

این نام ها همه نیست جز برای اطلاق به نوروز. در زمان اسانیان رسم بر اجرای کبیسه در هر یک سد وبیست سال بود. به این معنی که سال را۳۶۰روز ودوازده ماه، هر ما درست سی روز میگرفتند.آنگاه پنجروز بای مانده را جداگانه در پی ماه دوازدهم قرار می دادند وبه آن: پنجه، فنجی، اندر گاه، اندر جاه، پنجه دزدید یا خمسه مستره میگفتند.

 اما سال شمسی کامل درست ۳۶۵ روز نبو، بلکه ربع روز، حدودشش ساعت و اندکی کم-اضافه داشت که هر صد و بیست سال، یک ماه سال جلو میرفت. به همین جهت پس از هر دور یکصدوبیست سال ، یک ماه اضافی را حساب کرده ووسال یسیزده ماهه برگزار میکردند. این سال مبارک محسوب شده وهر پادشاهی که در آن عد، کبیسه ای چنین برگزار می نمود، مالیات را به رعایا بخشیده وشهرت فراوانی می یافت. در چنین سالیف جشنی موسوم به جشن کبیسه برگزار می شد که شکوهی فراوان داشت.

در دوران ساسانیان وضع به همین حال بود تاآنکه آغاز بهار مصادف با اول آذر ماه شدوپنجه دزدیده طبیعتا به اخر آبان ماه افزوده می شد. اما با انقراض شاهنشاهی ساسانی، و وحادث پی آمدآن،در گرفتن کبیسه اهمال شد وفصل ها وجشن خا از حال وجای خودخاج گشت واول آذر ماه که آغاز اعتدال ربیعی وبهار بود، بهار جشن نامیده شده ومراسم کوسه بر نشین در آن برگزار می شد در ول دیگر به گشت وتغییر جت پراخت، چنانکه در زمان  ابوریحان مصادف با شدت سرما بود وکوسه جهت برگزاری مراسم، جهت حفظ بدن از سرما، اجبارآخوراک ها وداروهایی می خوردکه بدنش گرم بماند.

.