جشن های ایرانیان

جشن

جشن های زیادی در روزگاران دور و نزدیک در ایران باستان بوده که هنگام بررسی اوستا و تاریخ دینی ایران و پژوهش در سنت های ملی این مرز و بوم به خوبی آشکار و روشن میشود . امروزه چندتایی از آن جشن ها به یادگار مانده.

بر خلاف فرواوانی عید ها و جشن ها از روز های سوک و ماتم و انجام مراسم گریه و مویه در این سرزمین و تاریخ و سنن دینی و ملی اش پدیدار نبوده است

گریه و زاری از کار های حرام و گناه است ، هر گاه نیک بنگریم بازتاب این اندیشه در سنگ نوشته های فارسی باستان از هخامنشیان نیز وارد شده است و شادی و جشن و خرمی از اهورامزدا و شیون و مویه و گریه از کردار اهریمن خوانده شده و از این روست که در سنگ نوشت ها آمده است  خدای بزرگ است اهورامزدا ، که زمین را آفرید ، که آسمان را آفرید  و انسان را آفرید و شادی و خوشی را برای انسانها قرار داد

کیش مزدایی ستایش طبیعت و نیکی است . ستایش آخشیج های طبیعی و زندگی سار که بر نشان خواست اهورامزدا برای با ناز زیستن و برکت و شادی و بهی آدمی پدید آمده است

واژه جشن فارسی از واژه یسن اوستایی گرفته شده است که به معنای ستایش و پرستش است . واژه جشن از ایران توسط زرتشتیان در هتد پراکنده و مورد بکار گیری قرار گرفت ولی با دگرگونی کم به واژه جشن دگرگون شد

جشن در ایران به معنی همان عید است که زرتشتیان نیز به همین دانستگی معنی آن را به کار می برند . ولی در میان زرتشتیان معمول بود و هست که در پیش درآمد هر جشنی مراسم و اداب دینی برگزار می کنند که بخش بزرگ آن خواندن دعاها و سرودهایی از اوستا همراه با درخواست آمرزش و شادروانی برای درگذشتگان است که این مراسم نیز در بین دیگر ادیان در ایران  نیز مرسوم بوده و هست – مانند خواندن قران ، انجیل و تورات در هنگام جشن ها توسط مسلمانان ، مسیحیان و یهودیان ایرانی –

.

نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *