زندگی نامه شریف تبریزی

شریف تبریزی از شاعران چیره دست تبریز است وی در فنون شعر از شاگردان لسانی شیرازی بود ولی پس از نشو و نمای کامل در مراتب سخنوری بعضی از ابیات لسانی را که در نظر او بی معغنی و ناپسند بود در دفتری جمع نممود و نام آن سهو اللسان نهاد و بدین وسیله استاد را از خود آزرد

وی در گفتن هجو دست قویی داشت و بر هیچ کس ابقا نمیکرد

شریف در سرودن اقسام شعر نسبت به معاصرانش امتیاز داشت بطوریکه لطفعلی بیگ آذر اورا ستوده مینویسد :

در مراتب شاعری بزعم فقیر بهتر از لسانی است

شریف در جوانی و در سال ۹۲۸ – ۹۵۶ هجری – بدرود جهان گفت

ز دو دیده خون فشاندم که نظر کنی نکردی         به ره تو خاک گشتم که گذر کنی نکردی

دم مرگ هیچ دانی ز چه ماند باز چشمم             ز تو بود چشم انم که نظر کنی نکردی

چو نکرد یار رحمی ز توان فغان چه حاصل         ز تو بود امید آنم که اثر کنی نکردی

ز نخست کردم ای دل به تو شرح غمزه او          خبرت ز فتنه دادم که حذر کنی نکردی

به وطن شریف روزی که ترا نماند قدری           بجز این نمناد چاره که سفر کنی نکردی

.