شعرا

زندگی نامه شوریده شیرازی

محمد تقی ملقب به فصیح الملک ، فرزند عباس به سال ۱۲۳۶ – ۱۲۷۴ هجری -در شیراز دیده به جهان گشود . وی در هفت سالگی بر اثر بیماری آبله بینایی خود را از دست داد . از دوران کودکی قریحه شاعری و هوش و حافظه عجیبی داشته است

علوم را از راه گوش کردن فرا میگرفت و شب و روز برای تکمیل معلومات ومحفوظات خود میکوشید .

فرصت الدوله شیرازی که با وی معاصر و معاشر بوده در آثار عجم می نویسد :

جناب شوریده نام نامیش حاجی محمد تقی ، لقب گرامیش مجد الشعراء مولدش شیراز است . با وجودی که دست قضا  سر انگشت بر چشم جهان بینش گذاشته و سر پنجه قدر مردمک دیده اش را از حیله بینائی عاری داشته واز بدایت شباب تا کنون همواره به کسب فضایل و تحصیل معارف و تکمیل اخلاق همت گذاشته با اکابر معاشرت و مصاحبت گزیده تا جامع کمالات صوریه و معنوی گردیده در گفتن هر گونه از اشعار قادر است

وی چون از نابینائی خود سخت افسرده و شوریده حال بود تخلصش را نیز شوریده انتاخب کرد

شوریده در سال ۱۲۷۰ – ۱۳۰۹ هجری – به دربار ناصر الدین شاه قاجار راه یافت و از طرف آن شهریار ادب پرور و شاعر دوست نخست به لقب مجد الشعرائی و سپس به لقب فصیح الملکی ملقب گردید

شوریده در انواع شعر طبع آزمائی کرده و نزدیک به ۱۵هزار بیت شعر سروده که شامل قصیده ، قطعه ، رباعی و ماده تاریخ است .

شوریده در سال ۱۳۰۵ – ۱۳۴۵ هجری – در شیراز در گذشت و در مقبره خود که قبلا در جوار مزار سعدی تهیه دهی بود به خاک سپرده شد

هرچه کنی بکن مکن ترک من ای نگار من                  هرچه بری ببر مبر سنگدلی به کار من

هرچه هلی بهل ، مهل پرده به روی چون قمر               هرچه دری بدر ، مدر پرده اعتبار من

هرچه کشی بکش ، مکش باده به بزم مدعی                هر چه خوری بخور ، مخور خون من ای نگار من

هرچه دهی بده ، مده زلف به باد ای صنم                    هرچه نهی بنه ، منه دام به رهگذار من

هرچه کشی بکش ، مکش صید حر که نیست خوش        هرچه شوی بشو ، مشو تشنه به خون زار من

هرچه بری ببر مبر رشته زلف مرا                            هرچه کنی بکن ، مکن خانه اعتبار من

هرچه روی برو ، مرو راه خلاف دوستی                    هرچه زنی بزن ، مزن تیشه به روزگار من

 

.

نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *