زندگی نامه قدسی مشهدی

حاجی محمد جان از سخنوران معروف سده یازدهم هجری است در ابتدای جوانی در مشهد به شغل بقالی امرار معاش میکرد ولی چون در شعر نشو نما یافت و آوازه هنرش به گوش خاص و عام رسید مانند سایر شعرای دوره صفویه راه هندوستان را در پیش گرفت و در دربار شاهجهان مورد توجه واقع گردید و به نوشته بعضی به مقام ملک الشعرائی نیز نائا آمد

قدسی در سرودن غزل ، قصیده ، مثنوی و رابعی بسیار توانا بوده وبا وجود شاعران بزرگی چون کلیم کاشانی و صائب تبریزی از انعام و صله سرشار شاه جهان بهرهمند بوده است

قدسی علاوه بر دیوانش منظومه ای هم دارد بنام ظفر نامه که در شرح فتوحات شاهجهان سروده است

وی در سال ۱۰۲۵ – ۱۰۵۶ هجری – در هندوستان در گذشت و در مزار الشعرای کشمیر به خاک سپردند که محمد قلی سلیم و ابوطالب کلیم و طغرای مشهدی نیز در کنارش آرمیده اند

نا گفته ماند صد سخن آرزو مرا لب بست نا امیدی از این گفتگو مرا

در چشم خلق بسکه مرا خوار کرده ای نشناسد آبروی کس از آب جو مرا

دور از تو کار خنجر الماس میکند ساقی گر آب خضر کند در گلو مرا

من دل به خال و خط ندهم مهر پیشه کن ساقی گر آب خضر کند در گلو مرا

پیمان ما به باده درست است و داده اند روز نخست دست به دست سبو مرا

خوردم هزار زخم نمایان ز تیغ او هرگز نبود چشم چنین لطف از و مرا

قدسی چه حالت است که آلوده تر شوم هر چند آب دیده کند شستشو مرا

.