زندگی نامه مشرب عامری

اشرف معروف به میرزا اشرف عامری اصلش از قبیله اعراب بنی عامر بود ولی سالها در اصفهان سکونت گزید و فنون شعر را نیز در آن شهر از میر سید علی مشتاق فرا گرفت . میرزا اشرف مردی بسیار مبرز و هوشیار و در فن سیاق یگانه آفاق بود . دیوانی دارد در حدود هزار و پانصد بیت و به نوشته مولف تذکره اختر تاریخی نیز داشته در چهار جلد که از میان رفته است

مشرب در زمان نادشاه افشار در خدمت دولت بود ولی بر اثر اشتباهی مورد خشم واقع شد و نادر به چشم راستش میل کشید و میرزا اشرف از شغلش استعفا کرد و تا پایان عمر در شیراز به گوشه فقر و درویشی نشست و در به روی آشنا و بیگانه بست

نه کامی از وطن جستم نه طرفی بستم از غربت نه از بیگانگانم شاد شد خاطر نه از خویشان

مشرب به سال ۱۱۴۵ – ۱۱۸۰ هجری – در شیراز وفات یافت و در بقعه شاه چراغ به خاک سپرده شد

چه ره نواختی ای مرغ خوش ترانه عشق که نه رواق مقرنس پر از ترانه تست

چون نیست درین سراچه کون و فساد از گردش آسمان کسی خرم و شاد

خوشوقت کسی است کاین دم از عالم رفت بدبخت کسی است کاین دم از مادر زاد

ماهی که صباحت از جنبش می ریخت مشک از سر زلف عنبرینش می ریخت

چون شاخ شکوفه دیدم از غارت باغ می امد و گل ز آستینش می ریخت

افسانه عشق ما خواندند به دستانها طفلان به دبستانها مرغان به گلستانها

.