شیون کردن مادر و زن اسکندر بر او

ازان پس بیامد دوان مادرش

فراوان بمالید رخ بر برش‏

همى گفت کاى نامور پادشا

جهاندار و نیک اختر و پارسا

بنزدیکى اندر تو دورى ز من

هم از دوده و لشکر و انجمن‏

روانم روان ترا بنده باد

دل هرک زین شاد شد کنده باد

از ان پس بشد روشنک پر ز درد

چنین گفت کاى شاه آزاد مرد

جهاندار داراى دارا کجاست

کزو داشت گیتى همى پشت راست‏

همان خسرو و اشک و فریان و فور

همان نامور خسرو شهر زور

ازان پس بیامد دوان مادرش

فراوان بمالید رخ بر برش‏

همى گفت کاى نامور پادشا

جهاندار و نیک اختر و پارسا

بنزدیکى اندر تو دورى ز من

هم از دوده و لشکر و انجمن‏

روانم روان ترا بنده باد

دل هرک زین شاد شد کنده باد

از ان پس بشد روشنک پر ز درد

چنین گفت کاى شاه آزاد مرد

جهاندار داراى دارا کجاست

کزو داشت گیتى همى پشت راست‏

همان خسرو و اشک و فریان و فور

همان نامور خسرو شهر زور

دیگر شهریاران که روز نبرد

سرانشان ز باد اندر آمد بگرد

چو ابرى بدى تند و بارش تگرگ

ترا گفتم ایمن شدستى ز مرگ‏

ز بس رزم و پیکار و خون ریختن

چه تنها چه با لشکر آویختن‏

زمانه ترا داد گفتم جواز

همى دارى از مردم خویش راز

چو کردى جهان از بزرگان تهى

بینداختى تاج شاهنشهى‏

درختى که کشتى چو آمد ببار

دل خاک بینم ترا غمگسار

چو تاج سپهر اندر آمد بزیر

بزرگان ز گفتار گشتند سیر

نهفتند صندوق او را بخاک

ندارد جهان از چنین ترس و باک‏

ز باد اندر آرد برد سوى دم

نه دادست پیدا نه پیدا ستم‏

نیابى بچون و چرا نیز راه

نه کهتر برین دست یابد نه شاه‏

همه نیکوى باید و مردمى

جوانمردى و خوردن و خرّمى

جز اینت نبینم همى بهره‏یى

اگر کهتر آیى و گر شهره‏یى‏

اگر ماند ایدر ز تو نام زشت

بدانجا نیابى تو خرّم بهشت‏

چنین است رسم سراى کهن

سکندر شد و ماند ایدر سخن‏

چو اوسى و شش پادشا را بکشت

نگر تا چه دارد ز گیتى بمشت‏

بر آورد پر مایه ده شارستان

شد آن شارستانها کنون خارستان‏

بجست آنچ هرگز نجستست کس

سخن ماند ازو اندر آفاق و بس‏

سخن به که ویران نگردد سخن

چو از برف و باران سراى کهن‏

گذشتم ازین سدّ اسکندرى

همه بهترى باد و نیک اخترى‏

اگر چند هم بگذرد روزگار

نوشته بماند ز ما یادگار

اگر صد بمانى و گر صد هزار

بخاک اندر آید سر انجام کار

دل شهریار جهان شاد باد

ز هر بد تن پاکش آزاد باد