جشن های ایرانیان
جشن امردادگان
امرداد نام ششمین وو به عبارتی هفتمین وآخرین امشاسپندان است. در اوستا به گونه امرتات به معنی نمردنی وبی مرگ وجاودانی میباد. الف مفتح در آغز حرف نفی استوجزء دوم به معنی مردنی و نابود شدنی از مصدر مر اوستایی به معنی مردن.
این نام در اوستا به ویژه سرودها صفتی است از برای اهورا مزدا، یعنی مظهر زوال ناپذیری و پایندگی خداوند است. اما در جهان خاکی نگهبانی و سرپرستی گیاه و رستی ها با وی می باشد. روز هفتم از هر ماه امرداد نام داردومطابق معمول، روز هفتم از ماه مرداد، جشن امردادگان برگزار میشد که در دوران باستان و عصر ساسانی و پس از آن مراسم و ادابی در دشت و فضای باز انجام میشد.
ابوریحان بیرونی گوید: «….ومعنای مرداد آن است که مرگ ونیستی نداشته باشد ومردا فرشته ای است که به حفظ گیتی واقامه غذاها ودواهایی کخ تصل آن نبات است ومزیل جوع وضرر وامراض هستند موکل است».
در برهان قاطع آمده است که این روزها همان جشن نیلوفر است که البته اشتباه میباشد، چون جشن یاد شده در ششم تیر ماه برگزار می شد.
.