حکایت عربی

عربی را دیدم در حلقه جوهریان بصره که حکایت همی کرد که وقتی در بیابانی راه گم کرده بودم و از زاد معنی چیزی با من نمانده بود و دل بر هلاک نهاده که همی ناگاه کیسه ای یافتم پر مروارید. هرگز آن ذوق و شادی فراموش نکنم که پنداشتم گندم بریان است ، باز آن تلخی و نومیدی که معلوم کردم که مروارید است .

در بیابان خشک و ریگ روان

تشنه را در دهان ، چه در چه صدف

مرد بى توشه کاو فتاد از پاى

بر کمربند او چه زر، چه خزف

.