میرزا احمد از شاعران خوش ذوق و از مشروطه خواهان جان به کف تبریز بود که تا پای دار در مرام خود پایدار ماند . وی همان سهیلی است که در جنگ جهانی اول در استیلای روس به تبریزاو را با شادروان حاج میرزا علی ثقه الاسلام و ۶ تن دیگربه دار آویختند
مرحوم تربیت مینویسد : میرزا احمد سهیلی تبریزی از شعرای همین قرن چهاردهم هجری بوده و در ۹ آذر ماه ۱۲۹۰ – مصادف با عاشورای۱۳۳۰ – در رشته ظلم روسها از حلقش در آویخته و از نطق و گفتارش بازداشتند
سهیلی در سال ۱۲۸۲ – ۱۳۲۱ هجری -قسمتی از غزلیات و متفرقات خود را به انضمام شاه و درویش هلالی مشهدی چاپ کرد
یارم چو بر گزید به خود یار دیگری زد بر دلم خدنگ شرر بار دیگری
چون دید نقد جان من خسته بی بهاست کالای حسن برد به بازار دیگری
او مشتری به گوهر عشقم نگشت و من اینک روم به پیش خریدار دیگری
ای بی مروت این همه جور و جفا چرا با آنکه دل نداده به دلدار دیگری
یک عمر خو به گلشن کویت گرفته ام اکنون روم چگونه به گلزار دیگری
دانی که نیست بهر سهیلی در این جهان
دشوار تر ز هجر تو دشوار دیگری
.
