زندگی نامه نظیری نیشابوری

محمد حسین از اعیان زادگان نیشابور بود که به تجارت زندگی میکرد . وی از ابتدای جوانی به سرودن شعر آغاز کرد و در اندک زمانی اوازه سخنش در خراسان و سایر شهرهای ایران پیچید و در زمره شاعران بنام قرار گرفت

او پس از گذرانیدن دوران جوانی در نیشابور عازم کاشان و اذربایجان شد وسپس راه هندوستان در پیش گرفت ودر دستگاه عبدالرحیم خان خانان و دربار جلال الدین اکبر شاه و پسرش جهانگیر شاه عزت و احترامی تمام دید

نظیری با وجود عرفی و شکیبی و فیضی و شاعران قوی دست دیگر که در دربار هند بود همواره احترام خود را محفوظ داشت و بیش از دیگران از عنایات ملوکانه برخوردار بود

نظیری در انواع شعر طبع آزمائی کرده ولی هنر خاص وی در سرودن غزل بوده و در غزلسرائی بیشتر به غزلیات خواجه حافظ توجه داشته است . اشعارش به سبک هندی سروده شده است و اغلب ابیاتش دارای مضامین نو معانی بدیع است

دیوان نظیری مشتمل بر غزلیات ، قصاید و ترکیب بند و رباعی است

نظیری در سال ۹۹۱ – ۱۰۲۱ هجری- در احمد آباد گجرات هند چشم از جهان فرو بست و در مسجدی که در نزدیکی منزل خود ساخته بود به خاک سپرده شد

به موئی بسته صبرم نغمه تار است پنداری دلم از هیچ می رنجد دل یار است پنداری

به تحریک نسیمی خاطرم آشفته میگردد به خود رائی سر زلفین دلدار است پنداری

نه پندم میدهد سودی نه کارم راست بهبودی دلی دارم که هر امسال او پار است پنداری

ننوشم تا قدح بر من دری از غیب نگشاید کلید روزیم در دست خمار است پنداری

چنانم بر سرزلف صنم سر رشته محکم شد که رگ های تنم پیوند زنار است پنداری

به نوعی طعن مردم را هدف گشتم که دانم ز سنگ کودکان دامان کهسار است پنداری

.