نامه افراسیاب به کى‏خسرو

سپهدار ترکان ازان انجمن

گزین کرد کار آزموده دو تن‏

پیامى فرستاد نزدیک شاه

که کردى فراوان پس پشت راه‏

همانا که فرسنگ ز ایران هزار

بود تا بگنگ اندر اى شهریار

ز ریگ و بیابان و ز کوه و شخ

دو لشکر برین سان چو مور و ملخ‏

زمین همچو دریا شد از خون کین

ز گنگ و ز چین تا بایران زمین‏

اگر خون آن کشتگان را ز خاک

بژرفى برد راى یزدان پاک‏

همانا چو دریاى قلزم شود

دو لشکر بخون اندرون گم شود

اگر گنج خواهى ز من گر سپاه

و گر بوم ترکان و تخت و کلاه‏

سپارم ترا من شوم ناپدید

جز از تیغ جان را ندارم کلید

مکن گر ترا من پدر مادرم

ز تخم فریدون افسونگرم‏

سپهدار ترکان ازان انجمن

گزین کرد کار آزموده دو تن‏

پیامى فرستاد نزدیک شاه

که کردى فراوان پس پشت راه‏

همانا که فرسنگ ز ایران هزار

بود تا بگنگ اندر اى شهریار

ز ریگ و بیابان و ز کوه و شخ

دو لشکر برین سان چو مور و ملخ‏

زمین همچو دریا شد از خون کین

ز گنگ و ز چین تا بایران زمین‏

اگر خون آن کشتگان را ز خاک

بژرفى برد راى یزدان پاک‏

همانا چو دریاى قلزم شود

دو لشکر بخون اندرون گم شود

اگر گنج خواهى ز من گر سپاه

و گر بوم ترکان و تخت و کلاه‏

سپارم ترا من شوم ناپدید

جز از تیغ جان را ندارم کلید

مکن گر ترا من پدر مادرم

ز تخم فریدون افسونگرم‏

ز کین پدر گر دلت خیره شد

چنین آب من پیش تو تیره شد

ازان بد سیاوش گنهکار بود

مرا دل پر از درد و تیمار بود

دگر گردش اختران بلند

که هم با پناهند و هم با گزند

مرا سالیان شست بر سر گذشت

که با نامدارى نرفتم بدشت‏

تو فرزندى و شاه ایران توى

برزم اندرون چنگ شیران توى‏

یکى رزمگاهى گزین دور دست

نه بر دامن مرد خسرو پرست‏

بگردیم هر دو بآوردگاه

بجایى کزو دور ماند سپاه‏

اگر من شوم کشته بر دست تو

ز دریا نهنگ آورد شست تو

تو با خویش و پیوند مادر مکوش

بپرهیز و ز کینه چندین مجوش‏

و گر تو شوى کشته بر دست من

بزنهار یزدان کزان انجمن‏

نمانم که یک تن بپیچد ز درد

دگر بیند از باد خاک نبرد

ز گوینده بشنید خسرو پیام

چنین گفت با پور دستان سام‏

که این ترک بد ساز مردم فریب

نبیند همى از بلندى نشیب‏

بچاره چنین از کف ما بجست

نماید که بر تخت ایران نشست‏

ز آورد چندین بگوید همى

مگر دخمه شیده جوید همى‏

نبیره فریدون و پور پشنگ

بآورد با او مرا نیست ننگ‏

بدو گفت رستم که اى شهریار

بدین در مدار آتش اندر کنار

که ننگست بر شاه رفتن بجنگ

و گر همنبرد تو باشد پشنگ‏

دگر آنک گوید که با لشکرم

مکن جنگ با دوده و کشورم‏

ز دریا بدریا ترا لشکرست

کجا رایشان زین سخن دیگرست‏

چو پیمان یزدان کنى با نیا

نشاید که در دل بود کیمیا

بانبوه لشکر بجنگ اندر آر

سخن چند آلوده نابکار