پزشکانمعاصر

زندگی نامه دکتر مصطفی حبیبی گلپایگانی

استاد کرسی آسیب شناسی دانشکده پزشکی

دکتر مصطفی حبیبی گلپایگانی را باید پدر آسیب شناسی ایران نام نهاد. حیف که در ریعان شباب در سن ۴۴ سالگی به مرض سکته قلبی در بخش دکتر عزیزی با دردی جانکاه که بعدا دکتر عزیزی راوی آن جهان ما بدرود گفت وشاگردانش را در عزایش به ماتم نشاند. که هنوز از اومی گویند و از کارهایش و خدماتش در تاسیس آن رشته واوین قدمهایش در برپایی کرسی آسیب شناسی.

در یکی از روزهای سال ۱۲۸۳ در خانه میرزا محمد علی خان گلپایگانی نوزادی قدم به عرصه وجود نهاد که نام او را مصطفی  گذاشتند. میرزا محمد علی خان گلپایگانی اهل علم بود و در وزارت معارف کار می کرد. مقتضی چنین است که اهل عالم از مال دنیا نصیب و بهره ای نداشته باشند. میرزا محمد علی خان هم از این قانون مستثنی نبود. مصطفی خان کوچولو در خانه اجاره ای کوچه باغ مروی دوران طفولیت را گذرانید. موقع مدرسه رفتنش رسید. مدرسه اقدسیه نزدیک بود . برای تحصیلات ابتدایی مقدماتی به آن مدرسه رفت. شاگرد خوبی بود. پس از اتمام تحصیلات ابتدایی به مدرسه دارالفنون داخل شد. مصطفی جدی و ساعی بود، معلمینش او را دوست داشتند. در سال ۱۳۰۴ در امتحانات نایی دوره متوسطه شرکت کرد و دیپلم متوسطه شعبه علمی را گرفت. در مدرسه ناصر خسرو تاریخ طبیعی درس می داد و به حدی خوب درس می داد که مدیران مدارس دیگر هم به فکر افتادند از وجودش بهره مند شوند.

طولی نکشید در مدرسه ثروت و چندمدرسه دیگر به تدریس پرداخت. آقا مصطفی خان قانع نبود میل داشت طبیب شود. به این جهت وارد مدرسه طب شد از طرفی درس می خواند و از طرفی درس     می داد. در مدارس متوسطه معلم زبر دستی بود و در مدرسه طب شاگردی جدی و ساعی به شمار   می آمد. در سلال ۱۳۰۶ به سمت منشی دوم اداره طب قانونی مرکز انتخاب گردید. در تاریخ ۱۱ آبان ماه ۱۳۰۶ در انتخابات اکستر نا شرکت کرد و به او اجازه داده شد مدت یک سال در مریضخانه دولتی به سمت معاون طبیب دوم خدمت کند. قانون اعزام سالی صد نفر دانشجو به خارج به تصویب رسید. او در امتحانی ه برگزار شد شرکت کرد و پذیرفته گردید و با عده ای دیگر عازم فرانسه شد ابتدا در برد و سپس در پاریس به تحیل پزشکی مشغول شد و در ۱۶ مه ۱۹۳۵ به درجه دکترای پزشکی نایل آمد و پایان نامه خود را راجع به تشخی اورام پستان به وسیله عبور اشعه نور نگاشت و موفق به اخذ مدال علمی از نوع برنز گردید.

برای احراز تخصص در رشته آسیب شناسی وارد انستیتوی سرطان و آزمایشگاه آسیب شناسی گردید و با موفقیت به پایان برد و در سال ۱۳۱۵ وارد تهران شد و برای اولین مرتبه به تاسیس آزمایشگاه تشریح مرضی در منزل خود اقدام کردد و برای تدریس نسج شناسی و جنین شناسی در دانشکده پزشکی مأموریت یافت و کتبی در این زمینه برای دانشجویان نوشت و بالاخره استاد رئیس درمانگاه آسیب شناسی گردید بعدا معاون دانشکده پزشکی شد و با کمال تأسف در روز پنجشنبه ۲۶ فروردین ۱۳۲۷ به سکته قلبی در گذشت.

فوت رادمرد بزرگ تاریخ پزشکی چون مرحوم دکتر حبیبی ضایعه بزرگ و زیان جبران ناپذیری بد که بر پیکر علم و فرهنگ این کشور فرود آمد. استاد عزیز شادروان دکتر مصطفی حبیبی از اساتید عالیقدر و بی نظیر و وجودش چون چراغی تابان و مشعلی فروزان بود که محیط دانشگاه به خوصو دانشکده پزشکی را منور می ساخت. پشتکار و فعالیت خستگی ناپذیر آن مرحوم باید نمونه و سرمشق جوانان این کشور باشد. گرجه او خود در راه جان گرایم را از دست داد بخش آسیب شناسی دانشکده پزشکی که آن مرحوم موجد و موسسش بود پس از سالها به صورتی در آمده است که مایه سر افرازی دانشگاه و دانشگاهیان می باشد.

کتب ذیقیمت و آثار گرانبهای که چون جواهری درخشان بر پیشانی انشگاه می درخشد بر هوش و ذکاوت آن مرحوم دلیل قاطعی است. و این نکته بر خرده گیران باید روشن شود که ایرانی از حیث استعداد از ملل متمدن عقب نبوده و کسانی هم در میان آنها پیدا می شوند که با وجود نداشتن وسیله و مشوق، آثار و قریحه خود را ظاهر می شازند و مایه غبطه ذیگران واقع می شوند. افسوس که دست اجل مهلت نداد و این درخت برومند را قبل از اینکه دیگران از آن بهره کافی و استفاده وافی را ببرند از بیخ و بن برکن و الحق چه خوش گلی را انتخاب کرد که هیچ خاری همراه نداشت. اما تا بر چهره داشنگاه ستاره درخشان بخش آسیب شناسی می درخشد و تا چشم بینندگان اثرات بی مانند حبیبی را می خواند او زنده و جاوید است.

 

زندگی چیست خون دل خوردن

اولش رنج و آخرش مردن

 

.

نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *