زندگی نامه جویای کشمیری

میرزا داراب فرزند ملا سامری از گویندگان نامی سده یازدهم هجری است . نیاکان او از اهالی تبریز بودند چون تولد او در کشمیر اتفاق افتاد به جویای کشمیری معروف است . جویا از شاگردان ممتاز صائب بود و از سبک و شیوه او پیروی می کرد. در عهد عالمگیر پادشاه شهرت فراوان یافت و عالمگیر او را سخت گرامی میداشت
جویا بر اکثر شعرای هند برتری داشت و شاگردان زیادی در آنجا تربیت کرد که از جمله آنها عبدالعلی طالع و عبد العزیز و ملا ساطع را میتوان نام برد
برادر جویا نیز شعر میگفته وی چندان معروف نبوده است
دیوان جویا شامل هفت هزار بیت شعر شامل غزل ، قصیده ، قطعه ، مثنوی و رباعی است

جویا در ۱۰۸۵ – ۱۱۱۸ هجری – در کشمیر دار فانی را بدرود گفت

از شور جنون هیچ کس آگاه نمی بود          گر سلسله جنبان دلم اه نمی بود

از ضعف نمانده است مرا قوت ناله            ای وای چه می کردم اگر آه نمی بود

می داشت اگر کوکب اقبال بلندی              دستم ز سر ذلف تو کوتاه نمی بود

از کاهش تن شمع صفت باک ندارم         کاش آتش بیداد تو جانکاه نمی بود

می بستی اگر دیده بینش ز دوبیتی        جویا احدی پیش تو گمرا نمی بود

.