جستن اسکندر آب زندگانى

و زان جایگه شاد لشکر براند

بزرگان بیدار دل را بخواند

همى رفت تا سوى شهرى رسید

که آن را میان و کرانه ندید

همه هرچ باید بدو در فراخ

پر از باغ و میدان و ایوان و کاخ‏

فرود آمد و بامداد و پگاه

بنزدیک آن چشمه شد بى‏سپاه‏

که دهقان و را نام حیوان نهاد

چو از بخشش پهلوان کرد یاد

همى بود تا گشت خورشید زرد

فرو شد بران چشمه لاژورد

ز یزدان پاک آن شگفتى بدید

که خورشید گشت از جهان ناپدید

بیامد بلشکر گه خویش باز

دلى پر ز اندیشهاى دراز

و زان جایگه شاد لشکر براند

بزرگان بیدار دل را بخواند

همى رفت تا سوى شهرى رسید

که آن را میان و کرانه ندید

همه هرچ باید بدو در فراخ

پر از باغ و میدان و ایوان و کاخ‏

فرود آمد و بامداد و پگاه

بنزدیک آن چشمه شد بى‏سپاه‏

که دهقان و را نام حیوان نهاد

چو از بخشش پهلوان کرد یاد

همى بود تا گشت خورشید زرد

فرو شد بران چشمه لاژورد

ز یزدان پاک آن شگفتى بدید

که خورشید گشت از جهان ناپدید

بیامد بلشکر گه خویش باز

دلى پر ز اندیشهاى دراز

شب تیره کرد از جهاندار یاد

پس اندیشه بر آب حیوان نهاد

شکیبا ز لشکر هر انکس که دید

نخست از میان سپه برگزید

چهل روزه افزون خورش برگرفت

بیامد دمان تا چه بیند شگفت‏

سپه را بران شارستان جاى کرد

یکى پیش رو چست بر پاى کرد

ورا اندر ان خضر بد راى زن

سر نامداران آن انجمن‏

سکندر بیامد بفرمان اوى

دل و جان سپرده به پیمان اوى‏

بدو گفت کاى مرد بیدار دل

یکى تیز گردان بدین کار دل‏

اگر آب حیوان بچنگ آوریم

بسى بر پرستش درنگ آوریم‏

نمیرد کسى کو روان پرورد

بیزدان پناهد ز راه خرد

دو مُهرست با من که چون آفتاب

بتابد شب تیره چون بیند آب‏

یکى زان تو برگیر و در پیش باش

نگهبان جان و تن خویش باش‏

دگر مهره باشد مرا شمع راه

بتاریکى اندر شوم با سپاه‏

ببینیم تا کردگار جهان

بدین آشکارا چه دارد نهان‏

توى پیش رو گر پناه من اوست

نماینده راى و راه من اوست‏

چو لشکر سوى آب حیوان گذشت

خروش آمد اللّه اکبر ز دشت‏

چو از منزلى خضر برداشتى

خورشها ز هر گونه بگذاشتى‏

همى رفت ازین سان دو روز و دو شب

کسى را بخوردن نجنبید لب‏

سه دیگر بتاریکى اندر دو راه

پدید آمد و گم شد از خضر شاه‏

پیمبر سوى آب حیوان کشید

سر زندگانى بکیوان کشید

بران آب روشن سر و تن بشست

نگهدار جز پاک یزدان نجست‏

بخورد و بر آسود و برگشت زود

ستایش همى بافرین بر فزود