مولانا حسنعلی وی از خوشنویسان مقرر شده بود و خوش می نوشت. مولانا بعد از ارتحال حضرت میر به هرات افتاده مدتی آنجا به سر می برد و از آنجا به نیشابور آمده از نیشابور پای کوبان و سرود گویان به عراق آمده از عراق آهنگ زیارت عتبات عالیات نمود و سه چهار سال در بغداد ماند و از آنجا توجه زیارت حرمین شریفین نموده به حجاز رفت و در شهور سنه ثلاث و الف در حجاز فوت شد. دیگری مولانا علیرضا او نیز خوش مینوشت و بعد از میر مدتی دیگر در مشهد مقدس بود و زود رحلت نمود. القصه که حضرت میر سید احمد چون به کتابت سر کار خاصه شریفه مشغول بود بی جت خاطر مبارک اشرف از چنان عدیم المثل مردی منحرف شده به یکبار تحویلات و سیور غال سنوات را از آن مرد بی گناه مسترد کرده به حواله دادند و سیور غال را در کل قطع فرمودند میر به امداد بعضی از تجار از زیر بار آن حواله بیرون آمده اراده رفتن هند نمود آن فکر صورت نسبت
در آخر کار میر پریشان و بی چیز شد. اتفاقا مرحمت پناه میر مراد خان والی مازندران در اوانی که در مشهد مقدس بود فی شهور سنه اربع و ستین و تسعمائه رابطه ایی میان او و میر به هم رسید بود. کس از مازندران بطلب میر با جزوی خرجی فرستاد میر عزیمت مازندران نمود. چند سال در مازندران به کتابت اشتغال داشت و لوایح جامی به قلم جلی نوشته جهت نواب میر و میر سلطان مراد در همان ایام رحلت نمود میر باز به مشهد مقدس عود نمود. پس از آن که شاه اسماعیل بر سریر سلطنت متمکن شداز عقب میر به مشهد مقدس فرستاد میر را به دارالسلطنه قزوین فرود آورده جای داد. و او را مشمول عواط بی دریغ شاهانه گردانید چون نواب شاه اسماعیل ب عالم آخرت خرامید میر باز به مازندران رفته در آنجا فوت شد فی سنه ست ثانین و تسعمائه میر گاهی شعر می گفت این رباعی از او است.:
گاهی زحجاب هستیم بود ملال
گه داشتم از زمانه صد فکر محال
ناگاه بدام دلبری افتاد
از جمله قیدها شدم فارغبال
فقیر دو مرتبه به مشهد مقدس رفتم و به مطالعه اشتغال داشتم گاهی مشق از حضرت میر گرفته و تعلیم از اومیگرفتم و در سلک شاگردان اومنتظم بودم میر مفردات و مرقعی و قطعه بسیاری به اسم فقیر که هنام ایشان بودم نوشته آنها همه به واسطه انقلاب زمان و حوادث دوران و ناسازگاری چرخ بوقلمون از دست به در رفت.
.