مولانا به غایت مستعد و صاحب فنون بوده و در مشهد مقدس ساکن گشته به مکتب داری اشتغال داشته به هفت قلم خط نوشتی و در فن شعر وپاکیزگی وسرعت کتابت عدبل نداشت ومعماری خوب بود و در رنگ آمیزی و سیای ساختن و افشان و تذهیب سر آمد روزگار بوده و در این فن رسایل خوب دارد و ترسلی نیز تالیف نموده و صاحب فن بود اولاد اکابر مشهد مقدس به واسطه میمنت همیه پیش او چیزی می خوانده و هر کس که پیش او تعلیم گرفته به مرتبه عالی رسیده خواجه عبدالحی منشی از جمله شاگردان او است و اهل زمان او را مسلم می داشتند. مشهور است که مولانا سینی در یک رو ز دو هزار بیت بدعوی خود گفته و نوشته واین حد هیچ کدام از ال شعر و ارباب کتابت نبود و هیچکس وفی این مرتبه را نداشت و نیافته و جهت سجع انگشتری خود این بیت را گفت و به حکاک داده که نقش کرد و در انگشتر نهاده.
یک روز به مدح شاه پاکیزه سرشت
سیمی دوهزار بیت گفت و بنوشت
وی در زمان علاءالدوله بن میرزا بایسنغر بن میرزا شاهرخ بن میرزا تیمور بوده است.
.
