شعراقرن یازدهم هجری - 970 الی 1067 شمسی

زندگی نامه صفی اصفهانی

آقا صفی معروف به صفیا فرزند خواجه قاسم از شعرای شیرین سخن اصفهان است که با حکیم شفائی اصفهانی معاصر و معاشر بود . به نوشته ملا عبد النبی فخر الزمانی قزوینی مولف تذکره میخانه در آغاز جوانی به سیر و سایاحت پرداخت و قسمتی از عمر خود را در شهرهای هندوستان به درویشی و قلندری گذرانید و سرانجام به خدمت زمانه بیگ مهابت خان حاکم وقت رسید و از وی عزت و احترام فراوان دید . آقا صفی مردی بسیار نیک سیرت و بلند همت بود . هیچ وقت زیر بار منت نمیرفت و لب به تملق و چاپلوسی نمی گشود

 گار بخارد پشت من انگشت من          خم شود از بار منت پشت من

همتی کو تا نخارم پشت خویش         وارهم از منت انگشت خویش

آقا صفی ساقی نامه ای نیز دارد که از ساقی نامه های لطیف به شما می رود واین ساقی نامه در تذکره میخانه امده است . دیوان او را تا شش هزار بیت نوشته اند آقا صفی به سال ۹۹۸ –  ۱۰۲۸ هجری –  در کابل در گذشت و همانجا مدفون است

 مکن ناگشته از خاطر فراموشا فراموشم         که چون از خاطرت رفتم ، زخاطر ها فراموشم

به بازار محبت از پی سودای دل رفتم            دچارم شد خریداری که شد سودا فراموشم

صفی چندانم بده کز لوح محفوظ ضمیر او      چو نیکی از نهاد مردم دنیا فراموشم

.

نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *