دسته: مترجم

مهدی حمیدی شیرازی در سال ۱۲۹۳ به دنیا
آمد. پدرش سید محمد حسن ثقه الاعلام از بازرگانان معروف شیراز بود که در دوره‌های اول
مجلس شورای ملی، از آن شهر به نمایندگی مجلس انتخاب گردید. مادرش سکینه آغاز ارسنجانی
زنی دانشمند و تربیت شده بود که خود شاعره‌ای سخن سنج به شمار می‌رفت.

بیش از دو سال و نیم نداشت که پدرش درگذشت
و تربیت او به مادرش محول شد. تحصیلات ابتدایی رادر مدرسه شعاعیه و دوره متوسطه در
دبیرستان سلطانی شیراز به پایان رسید و در سال ۱۳۱۳ برای ادامه تحصیلات به تهران آمد
به دانشسرای عالی داخل شد و به سال ۱۳۱۶ در رشته ادبیات فارسی با رتبه اول به اخذ لیسانس
نائل گردید.شعر گفتن را از حدود سال ۱۳۱۳ شروع کرد.

حمیدی پس از اخذ لیسانس به کارمندی اداره
فرهنگ در آمد و برای انجام خدمت سربازی به تهران مراجعت کرد و به دانشکده افسری وارد
شد و یک سال بعد درجه ستوان دومی برای خدمت افسری به شیراز برگشت.او در سال ۱۳۲۵ از
دانشگاه تهران در رشته زبان و ادبیات فارسى موفق به اخذ دکترا و در رشته الهیات به
تدریس مشغول شد.[۴] حمیدی سالها در دانشگاه تهران به تدریس زبان و ادبیات فارسی مشغول
بود.

در دهه اول حیات شاعرانه حمیدی در عوالم
عاطفی و رویاهای ایام جوانی گذشت بنابراین موضوع شعرش عموماْ عشق و غزل بود. در سه
مجموعه پرشور و عاطفی وی یعنی شکوفه ها، پس از یک سال و اشک معشوق تمایل روشنی به سبک
خراسانی نشان داده است.

پس از سال ۱۳۲۴ تدریجاْ گرایشی به مضامین
اجتماعی و وطنی و تاریخی پیدا کرد. از دفترهای شعر این دوره از کار و شاعری حمیدی،
مجموعه سالها سیاه بیشتر حاوی اشعار وطنی، سیاسی و انتقادی و طلسم شکسته شامل اشعار
وی است که در شیوه های نو و سرانجام زمزمه بهشت مراحل برتری از پختگی شعر وی را نشان
می‌دهد و او را از استادان شعر در روزگار خود معرفی می‌کند.

حمیدی علاوه بر مجموعه‌های شعرش در زمینه‌های
دیگر ادبی نیز صاحب تالیفاتی بود. مهمترین کتاب او مجموعه سه جلدی دریای گوهر است که
حاوی پنتخبی از آثار نویسندگان، مترجمان و شاعران معاصر است. دو کتاب دیگر او، عروض
حمیدی و فنون شعر و کالبدهای پولادین آن گویای آشنایی وی به مباحث فنی ادبی است. از
نوشته‌های منثور حمیدی مجموعه‌های سبکسریهای قلم، عشق در بدر (در سه جلد)، شاعر در
آسمان و فرشتگان در زمین به چاپ رسیده است.

او در سال ۱۳۶۵ در تهران وفات کرد و در
حافظیه شیراز به خاک سپرده شد.

وی یکی از مخالفین شعر نیمایی بود و در
این راه سرزنش‌های بسیاری را از طرفداران آن شعر شنید. معروف است که احمد شاملو  به دفعات کتاب‌های وی را می‌خرید و جلوی کتاب‌فروشی
آنها را داخل جوی آب می‌ریخت ماجرای عشقی بین او و یکی از شاگردانش و در پی آن ناکامی
عشقی نیز سال‌ها بر سر زبان‌ها می‌گشت و حمیدی شعر اشک معشوق را برای این هجران سروده
بود.

  به مغرب ، سپنه مالان قرص خورشپد         نهان
می گشت پشت  کوهساران

  فرو  می  رپخت گردی 
زعفران  رنگ        به  روی  نپزه
ها  و 
نپزه داران

  ز سم  اسب  می چرخپد 
بر  خاک             به  سان  گوی  خون
آلود ، سرها

  ز  برق  تپغ  می
افتاد در  دشت               پیاپی  دست ها 
دور از  سپرها

  نهان می گشت 
روی  روشن روز            به زپر  دامن  شب در سپاهی

  در  آن تارپک
شب  می گشت پنهان          فروغ 
خرگه خوارزمشاهی

  اگر  پک  لحظه  امشب  دپر  جنبد
           سپپده  دم  جهان  در
خون نشپند

  به  آتش  های  ترک  و  خون  تازپک     
 ز 
رود  سند  تا  جپحون  نشپند

  به  خوناب  شفق*  در  دامن  شام            به خون 
آلوده  اپران  کهن دپد

  در  آن درپای
خون در قرص خورشپد       غروب  آفتاب خویشتن دپد

  چه  اندپشپد
آن دم ، کس  ندانست            که  مژگانش  به خون دپده تر شد

  چو  آتش  در  سپاه  دشمن  افتاد             ز آتش هم کمی سوزنده تر شد

  در  آن  باران  تیر  و برق  پولاد             میان 
شام  رستاخیز  می گشت

  در  آن  دریاى خون در 
دشت                 تاریک به دنبال  سر  چنگیز  می گشت

  بدان  شمشیر  تیز عافیت 
سوز               در آن انبوه 
،  کار  مرگ  می
کرد

  ولی چندان که برگ از شاخه می ریخت      دو چندان
می شکفت و برگ می کرد

  میان موج 
می رقصید در  آب                به  رقص  مرگ ،  اخترهای
انبوه

  به  رود  سند می غلتید 
بر هم               ز  امواج  گران  کوه  از  پی کوه

  خروشان ، ژرف ، بی پهنا ، کف آلود       دل
شب  می درید و پیش می رفت

  از  این  سدّ روان ، در دیده ی شاه         ز هر موجی هزاران نیش می رفت

  ز  رخسارش
فرو  می ریخت  اشکی        بنای زندگی بر آب می دید

  در  آن  سیماب گون امواج  لرزان      
  خیال  تازه ای در 
خواب می دید: 

  اگر امشب زنان 
و  کودکان  را             ز 
بیم نام  بد در  آب ریزم

  چو فردا 
جنگ  بر  کامم نگردید           توانم  کز
ره  دریا گریزم 

  به  یاری  خواهم  از
آن سوی دریا        سوارانی 
زره پوش و  کمان گیر

 دمار  از جان این غولان کشم سخت       بسوزم 
خانمان هاشان  به شمشیر

 شبی  آمد  که  می باید 
فدا  کرد            به راه 
مملکت  فرزند  و زن را

 به  پیش  دشمنان  استاد و جنگید         رهاند 
از  بند  اهریمن ، 
وطن را

 پس انگه کودکان
را یک به یک خو است   نگاهی  خشم
آگین  در 
هوا  کرد

 به آب  دیده  اوّل  دادشان 
غسل          سپس در دامن 
دریا  رها کرد

 بگیر  ای  موج  سنگین  کف
آلود        ز هم  وا
کن دهان خشم ، وا کن !

 بخور ای  اژدهای 
زندگی خوار          دوا  کن  درد بی درمان ، دواکن !

آثار منظوم

اشک معشوق

شکوفه‌ها

سالهای سیاه

طلسم شکسته

منثور

سبکسریهای قلم

عشق دربدر

عروض حمیدی

تالیفات

شعر در عصر قاجار

فنون شعر و کالبدهاى
پولادین آن

دریای گوهر

بهشت سخن

شاهکارهای فردوسی
ترجمه‌ها

زمزمه بهشت

ماه و شش‌ پنی

.

ابوالحسن ورزی متخلص به ورزی فرزند حسین فلاح زاده از شاعران بزرگ معاصر است . وی در سال ۱۲۹۳ خورشیدی در تهران متولد شد . پس از پایان تحصیلات ابتدائی و متوسطه در سال ۱۳۱۶ در دانشکده حقوق دانشگاه تهران مدرک لیساس خود را گرفت .سپس در وزارت دادگستری به کار قضاوت مشغول شد . بعد از مدتی از کار قضاوت دست کشید و به کارهای ادبی پرداخت .

در شهریور ۱۳۲۰ در کابینه اول قوام السلطنه به سمت بازرس ویژه نخست وزیر برگزیده شد . پس از آ« به سمت رئیس شرکت فلاحتی خراسان به مشهد رفت . مدتی نیز به سمت مدیر کل مالی شهرداری تهران منصوب شد

اشعار ابوالحسن وزری در روزنامه ها و مجله های کشور به چاپ رسیده و برخی از غزل های او را خوانندگان رادیو با اواز خوش خوانده و پخش کرده اند

نخستین مجموعه شعری او در سال ۱۳۵۸ به نام سخن عشق در تهران چاپ شد

وی به زبان فرانسوی آشنایی داشت و کتابهای هفت صورت عشق  و بررسی های ادبی نوشته آندره موروا ، نویسنده و شاعر معروف فرانسوی  و کتاب نیه توکچا نوشته داستا یوسکی نویسنده نامدار روسی را به نام نغمه پرداز نامراد به پارسی برگرداند

ورزی علاوه بر شاعری با هنر موسیقی آشنا بود و تار و ویالونت را خوش مینواخت در سال ۱۳۷۱ کتابی به نام ره آورد به منظور تجلیل از این شاعر ارجمند به قلم امیر بهرامی چاپ و منتشر گشت .

وفات ابوالحسن ورزی در سال ۱۳۷۳ در تهران اتفاق افتاد.

 

من اگر باد نوبهار شوم               همچو موی تو، مشکبار شوم

دامن افشان، روم به هر سویی      که بدزدم ز هر گل بویی

همه را جا دهم به دامانم             به امیدی که، بر تو افشانم

گر بیایی به سیر باغ و چمن       سر نهد شاخ گل، به دامن من

که گلی را از او جدا سازم         پیش پایت، به خاک اندازم

خم کنم سبزه های رعنا را         تا تو، آسوده تر نهی پا را

هر قدم، بنگرم قفای تو را         که ببوسم، نشان پای تو را

 

ای کاش دلت خالی از این سوز نگردد      امشب در آغوش منی صبح نگردد

دیروز دلم بی تو گرفتار بلا بود              فردای من ای کاش چو دیروز نگردد

سرچشمه صد دردی و سرمایه صد عمر   فارغ ز تو این جام غم اندوز نگردد

                            تابندگی از آتش دل جوی وگرنه

                        هر سوخته ای شمع شب افروز نگردد

 

در این دیار اگر دیدنی فراوان است               نگاه حسرت من بر دیار یاران است

برای سیر مرا گر به آسممان ببرند               بهشت گمشده من زمین ایرانست

اگر بباغ جنانم دهند قصر طلا                     همیشه در دل من آرزوی تهرانست

چگ.نه فرق گذارد بهشت و دوزخ را ؟          کسی که از وطن خویشتن گریزان است

برای آنکه زآواز عشثق بی خبر است            نفیر بوم صفیر هزار دستانست

کنوکه دور شدم از بهار کشور خویش           زگریه دیده من همچو ابر نیسانست

کسی که از وطن هویش دل بدریا زد            بهر کجا که رود در بلای طوفانست

چو من کسی که نبیند درخشش از خورشید     سزای دیده او اشک همچو بارانست

 

.

ابوالقاسم حالت فرزند کربلایی محمد تقی از شاعران معاصر ایران است که در سال ۱۲۹۲ در تهران متولد شد . پس از پایان تحصیلات ابتدائی و متوسطه در شرکت ملی نفت ایران مشغول کار شد .

از پانرده سالگی به سرودن انواع شعر پرداخت و به همین جهت اشعار او در کلیه روزنامه ها و مجله های معاصر درج است .

ابوالقاسم حالت طبعی وقاد و تسلطی اعجاب انگیز در سرودن انواع شعر داشت . در انواع شعر طبع آزمایی نمود و خوب از عهده بر آمده است

ذوقش بیشتر به فکاهی سرائی تمایل داشت و اشعار فکاهی خود را در روزنامه های سردبیری آنها را بر عهده داشت و حاجی بابا چاپ کرده است

نام های مستعاری که او با انها اشعار خود را چاپ میکرد خروس لاری ، هدهد میرزا ، شوخ و ابولعینک است. حالت به زبانهای انگلیسی و فرانسه و عربی آشنایی داشت و کتابهایی از هر سه زبان به فارسی ترجمه کرده است که مهمترین آنها ترجمه قسمتی از تاریخ ابن اثیر از عربی به فارسی میباشد که از طرف شرکت سهامی چاپ و انتشار کتب ایران در تهران چاپ شد

اخرین پست اداری وی مسئول روابط عمومی و انتشارات و تبلیغات شرکت ملی نفت بود .و در سال ۱۳۵۲ بازنشسته شد. در سالهای اخیر در انجمن های ادبی تهران شرکت میجست و سرانجام در سال ۱۳۷۱ در تران دیده از جهان فرو بست

آثار :

دیوان اشعار

دیوان خروس لاری – شامل اشعار طنز

دیوان ابوالعینک  – شامل اشعار طنز

دیوان شوخ – شامل اشعار طنز

تذکره شاهان شاعر

گلزار خنده

پرواز شبنم

بحر طویل های هدهد

فروغ بینش یا سخنان حضرت محمد با ترجمه فارسی و انگلیسی و رباعیات فارسی

کلمات قصار حضرت علی – مختصر شکوفه های خرد

راه رستگاری یا سخنان حسین بن علی با ترجمه فارسی و انگلیسی و رباعیات فارسی

ترجمه‌ها

تاریخ فتوحات مغول  – جی. جی. ساندرز

تاریخ تجارت  – اریک ن. سیمونز

ناپلئون در تبعید  – خاطرات ژنرال برتران

زندگی من  – مارک تواین

زندگی بر روی می سی سی پی  – مارک تواین

پیشروان موشک سازی  – بریل ویلیامز / ساموئل اشتاین

بهار زندگی  – کلارمیس هاستی کارول

جادوگر شهر زمرد  – فرانک باوم

بازگشت به شهر زمرد  – فرانک باوم

پسر ایرانی،سرگذشت واقعی داریوش سوم و اسکندر  – ماری رنولت

شبح در کوچه میکلانژ

شکوفه‌های خرد

مجموعه تاریخ کامل ابن اثیر  – ۲۳جلد

 

ای مادر عزیز که جانم فدای تو                       قربان مهربانی و لطف و صفای تو

هرگز نشد محبت یاران و دوستان                   همپایه محبت و مهر و وفای تو

مهرت برون نمی رود ز سینه ام که هست         این سینه خانه تو و این دل سرای تو

آن گوهر یگانه دریای خلقتی                         کاندر جهان کسی نشناسد بهای تو

مدح تو واجب است ولی کیست آن کسی           کاید برون ز عهد مدح و ثنای تو

هر بهره ای که برده ام از حسن تریت             باشد ز فیض کوشش بی منتهای تو

ای مادر عزیز که جان داده ای مرا                سهل است اگر که جان دهم اکنون برای تو

گر جان خویش هم زبرایت فدا کنم                 کاری بزرگ نیست سزای تو

تنها همان توئی که چو برخیزی از میان          هرگز کسی دگر ننشیند به جای تو

گر بود اختیار جهانی به دست من                 میریختم تمام جهان را به پای تو

 

گفتم ندهم دل ، رخ زیبای تو نگذاشت          گفتم نکنم ناله ، جفا های تو نگذاشت

گفتم نکشم حسرت آن پیکر زیبا                خود جاذبه پیکر زیبای تو نگذاشت

گفتم بهوای تو چو پروانه نسوزم              ای شمع رخ انجمن آرای تو نگذاشت

اینسان که بناگاه نگاهت خجلم کرد            چشمی به من از بهر تماشای تو نگذاشت

یک عمر بلا روزی من بود که یکروز       بی درد و بلایم قد و بالای تو نگذاشت

ایزد که ترا داد رخی همچو رخ ماه           گوئی اثر مهر بسیمای تو نگذاشت

یک اهل دل ایشوخ ندیدم که ترا دید          وز سر نگذشت آخر و در پای تو نگذاشت

کن مرحمتی زآن لب جانبخش که حسرت    جان در تن این عاشق شیدای تو نگذشت

                           حالت پی دل رفتی و دیدی که در آخر

                           جز ننگ ز بهرت دل رسوای تو نگذاشت

 

خطیب گفت : فلان را خدابیامرزد                به خنده گفتمش آخرچرابیامرزد؟

اگرحساب وکتابی به روز محشر هست         خدابرای چه آن مرد رابیامرزد؟

برای انکه به دوران زندگانی خویش           شده است مرتکب ظلم هابیامرزد؟

برای آنکه از آن مرد تا دم مرگش              دیده هیچ کسی جزخطا بیامرزد؟

برای آنکه دل سنگ وطبع سفله او             نبوده هیچ به رحم آشنا بیامرزد؟

برای آنکه زراه حرام گرد آورد                 دلاروپوند وفرانک  و طلا بیامرزد؟

برای آنکه بسی گنج بهرخویش اندوخت      زدسترنج شب وروز ما بیامرزد؟

برای آنکه زبهرسه چار وارث خویش        نها د  ارث  کلانی بجا  بیامرزد؟

برای آنکه گرفتند مجلس ترحیم                به نام او پی ریب وریا بیامرزد؟

برای آنکه تودرباره اش درین مجلس        کنی زروی تکلف دعا بیامرزد؟

خداجواب حسین شهیدراچه دهد؟             اگربه حرف توهرشمر،رابیامرزد ؟   

 

.