کشته شدن الوا به دست کاموس

بر آمد ز هر دو سپه بوق و کوس

زمین آهنین شد سپهر آبنوس‏

جهان لرز لرزان شد و دشت و کوه

زمین شد ز نعل ستوران ستوه‏

وزین روى کاموس بر میمنه

پس پشت او ژنده پیل و بنه‏

ابر میسره لشکر آراى هند

زره دار با تیغ و هندى پرند

بقلب اندرون جاى خاقان چین

شده آسمان تار و جنبان زمین‏

وزین رو فریبرز بر میسره

چو خورشید تابان ز برج بره‏

سوى میمنه پور کشواد بود

که کتفش همه زیر پولاد بود

بقلب اندرون طوس نوذر بپاى

به پیش سپه کوس با کرّ ناى‏

بر آمد ز هر دو سپه بوق و کوس

زمین آهنین شد سپهر آبنوس‏

جهان لرز لرزان شد و دشت و کوه

زمین شد ز نعل ستوران ستوه‏

وزین روى کاموس بر میمنه

پس پشت او ژنده پیل و بنه‏

ابر میسره لشکر آراى هند

زره دار با تیغ و هندى پرند

بقلب اندرون جاى خاقان چین

شده آسمان تار و جنبان زمین‏

وزین رو فریبرز بر میسره

چو خورشید تابان ز برج بره‏

سوى میمنه پور کشواد بود

که کتفش همه زیر پولاد بود

بقلب اندرون طوس نوذر بپاى

به پیش سپه کوس با کرّ ناى‏

همى دود آتش بر آمد ز آب

نبیند چنین رزم جنگى بخواب‏

برآمد ز هر سوى لشکر خروش

همى پیل را زان بدرّید گوش‏

نخستین که آمد میان دو صف

ز خون جگر بر لب آورده کف‏

سپهبد سر افراز کاموس بود

که با لشکر و پیل و با کوس بود

همى برخروشید چون پیل مست

یکى گرزه گاو پیکر بدست‏

که آن جنگجوى پیاده کجاست

که از نامداران چین رزم خواست‏

کنون گر بیاید بآوردگاه

تهى ماند از تیر او جایگاه‏

ورا دیده بودند گردان نیو

چو طوس سرافراز و رهّام و گیو

کسى را نیامد همى رزم راى

ز گردان ایران تهى ماند جاى‏

که با او کسى را نبد تاو جنگ

دلیران چو آهو و او چون پلنگ‏

یکى زابلى بود الواى نام

سبک تیغ کین بر کشید از نیام‏

کجا نیزه رستم او داشتى

پس پشت او هیچ نگذاشتى‏

بسى رنج برده بکار عنان

بیاموخته گرز و تیر و سنان‏

برنج و بسختى جگر سوخته

ز رستم هنرها بیاموخته‏

بدو گفت رستم که بیدار باش

بآورد این ترک هشیار باش‏

مشو غرق ز آب هنرهاى خویش

نگه دار بر جایگه پاى خویش‏

چو قطره بر ژرف دریا برى

بدیوانگى ماند این داورى‏

شد الواى آهنگ کاموس کرد

که جوید بآورد با او نبرد

نهادند آوردگاهى بزرگ

کشانى بیامد بکردار گرگ‏

بزد نیزه و بر گرفتش ز زین

بینداخت آسان بروى زمین‏

عنان را گران کرد و او را بنعل

همى کوفت تا خاک او کرد لعل‏