کشتن اردشیر، هفتواد را

چو آگاه شد زان سخن هفتواد

دلش گشت پر درد و سر پر ز باد

بیامد که دژ را کند خواستار

بران باره بر شد دمان شهریار

بکوشید چندى نیامدش سود

که بر باره دژ پى شیر بود

و زان روى لشکر بیامد چو کوه

بماندند با داغ و درد آن گروه‏

چنین گفت زان باره شاه اردشیر

که نزدیک جنگ آى اى شهر گیر

اگر گم شود از میان هفتواد

نماند بچنگ تو جز رنج و باد

که من کرم را دادم ارزیز گرم

شد آن دولت و رفتن تیز نرم‏

چو آگاه شد زان سخن هفتواد

دلش گشت پر درد و سر پر ز باد

بیامد که دژ را کند خواستار

بران باره بر شد دمان شهریار

بکوشید چندى نیامدش سود

که بر باره دژ پى شیر بود

و زان روى لشکر بیامد چو کوه

بماندند با داغ و درد آن گروه‏

چنین گفت زان باره شاه اردشیر

که نزدیک جنگ آى اى شهر گیر

اگر گم شود از میان هفتواد

نماند بچنگ تو جز رنج و باد

که من کرم را دادم ارزیز گرم

شد آن دولت و رفتن تیز نرم‏

شنید آن همه لشکر آواز شاه

بسر بر نهادند ز آهن کلاه‏

ازان دل گرفتند ایرانیان

ببستند با درد کین رامیان‏

سوى لشکر کرم برگشت باد

گرفتار شد در میان هفتواد

همان نیز شاهوى عیّار اوى

که مهتر پسر بود و سالار اوى‏

فرود آمد از باره شاه اردشیر

پیاده ببد پیش او شهر گیر

ببردند بالاى زرّین لگام

نشست از برش مهتر شادکام‏

بفرمود پس شهریار بلند

زدن پیش دریا دو دار بلند

دو بد خواه را زنده بر دار کرد

دل دشمن از خواب بیدار کرد

بیامد ز قلب سپه شهر گیر

بکشت آن دو تن را بباران تیر

بتاراج داد آن همه خواسته

شد از خواسته لشکر آراسته‏

بدژ هرچ بود از کران تا کران

فرود آوریدند فرمانبران‏

ز پر مایه چیزى که بد دلپذیر

همى تاخت تا خرّه اردشیر

بکرد اندران کشور آتشکده

بدو تازه شد مهرگان و سده‏

سپرد آن زمان کشور و تاج و تخت

بدان میزبانان بیدار بخت‏

و زان جایگه رفت پیروز و شاد

بگسترد بر کشور پارس داد

چو آسوده‏تر گشت مرد و ستور

بیاورد لشکر سوى شهر گور

بکرمان فرستاد چندى سپاه

یکى مرد شایسته تاج و گاه‏

و زان جایگه شد سوى طیسفون

سر بخت بد خواه کرده نگون‏

چنین است رسم جهان جهان

همى راز خویش از تو دارد نهان‏

نسازد تو ناچار با او بساز

که روزى نشیب است و روزى فراز

چو از گفته کرم پرداختم

درى دیگر از اردشیر آختم‏