میل برآوردن بهرام گور بر مرز ایران و توران

بیاسود در مرو بهرام گور

چو آسوده شد شاه و جنگى ستور

ز تیزى روانش مدارا گزید

دلش راى رزم بخارا گزید

بیک روز و یک شب بآموى شد

ز نخچیر و بازى جهانجوى شد

بیامد ز آموى یک پاس شب

گذر کرد بر آب و ریگ فرب‏

چو خورشید روى هوا کرد زرد

بینداخت پیراهن لاژورد

زمانه شد از گرد چون پرّ چرغ

جهانجوى بگذشت بر ماى و مرغ‏

همه لشکر ترک بر هم زدند

ببوم و بدشت آتش اندر زدند

ستاره همى دامن ماه جست

پدر بر پسر بر همى راه جست‏

بیاسود در مرو بهرام گور

چو آسوده شد شاه و جنگى ستور

ز تیزى روانش مدارا گزید

دلش راى رزم بخارا گزید

بیک روز و یک شب بآموى شد

ز نخچیر و بازى جهانجوى شد

بیامد ز آموى یک پاس شب

گذر کرد بر آب و ریگ فرب‏

چو خورشید روى هوا کرد زرد

بینداخت پیراهن لاژورد

زمانه شد از گرد چون پرّ چرغ

جهانجوى بگذشت بر ماى و مرغ‏

همه لشکر ترک بر هم زدند

ببوم و بدشت آتش اندر زدند

ستاره همى دامن ماه جست

پدر بر پسر بر همى راه جست‏

ز ترکان هر انکس که بد پیش رو

ز پیران و خنجرگزاران نو

همه پیش بهرام رفتند خوار

پیاده پر از خون دلِ خاکسار

که شاها ردا و بلند اخترا

بر آزادگان جهان مهترا

گر ایدونک خاقان گنهکار گشت

ز عهد جهاندار بیزار گشت‏

بدستت گرفتار شد بى‏گمان

چو بشکست پیمان شاه جهان‏

تو خون سر بى‏گناهان مریز

نه خوب آید از نامداران ستیز

گر از ما همى باژ خواهى رواست

سر بى‏گناهان بریدن چراست‏

همه مرد و زن بندگان توایم

برزم اندر افگندگان توایم‏

دل شاه بهرام زیشان بسوخت

بدست خرد چشم خشمش بدوخت‏

ز خون ریختن دست گردان ببست

پر اندیشه شد شاه یزدان پرست‏

چو مهر جهاندار پیوسته شد

دل مرد آشفته آهسته شد

بر شاه شد مهتر مهتران

بپذرفت هر سال باژ گران‏

ازین کار چون کام او شد روا

ابا باژ بستد ز ترکان نوا

چو برگشت و آمد بشهر فرب

پر از رنگ رخسار و پر خنده لب‏

بر آسود یک هفته لشکر نراند

ز چین مهتران را همه پیش خواند

بر آورد میلى ز سنگ و ز گج

که کس را بایران ز ترک و خلج‏

نباشد گذر جز بفرمان شاه

همان نیز جیحون میانجى براه‏

بلشکر یکى مرد بد شمر نام

خردمند و با گوهر و راى و کام‏

مر او را بتوران زمین شاه کرد

سر تخت او افسر ماه کرد

همان تاج زرّینش بر سر نهاد

همه شهر توران بدو گشت شاد