بر تخت نشستن یزدگرد

چو شد پادشا بر جهان یزدگرد

سپه را ز دشت اندر آورد گرد

کلاه برادر بسر بر نهاد

همى بود ازان مرگ ناشاد شاد

چنین گفت با نامداران شهر

که هر کس که از داد یابند بهر

نخست از نیایش بیزدان کنید

دل از داد ما شاد و خندان کنید

بدان را نمانم که دارند هوش

و گر دست یازند بد را بکوش‏

کسى کو بجوید ز ما راستى

بیارامد از کژّى و کاستى‏

بهر جاى جاه وى افزون کنیم

ز دل کینه و آز بیرون کنیم‏

سگالش نگوییم جز با ردان

خردمند و بیدار دل موبدان‏

چو شد پادشا بر جهان یزدگرد

سپه را ز دشت اندر آورد گرد

کلاه برادر بسر بر نهاد

همى بود ازان مرگ ناشاد شاد

چنین گفت با نامداران شهر

که هر کس که از داد یابند بهر

نخست از نیایش بیزدان کنید

دل از داد ما شاد و خندان کنید

بدان را نمانم که دارند هوش

و گر دست یازند بد را بکوش‏

کسى کو بجوید ز ما راستى

بیارامد از کژّى و کاستى‏

بهر جاى جاه وى افزون کنیم

ز دل کینه و آز بیرون کنیم‏

سگالش نگوییم جز با ردان

خردمند و بیدار دل موبدان‏

کسى را کجا پر ز آهو بود

روانش ز بیشى بنیرو بود

به بیچارگان بر ستم سازد اوى

گر از چیز درویش بفرازد اوى‏

بکوشیم و نیروش بیرون کنیم

بدرویش ما نازش افزون کنیم‏

کسى کو بپرهیزد از خشم ما

همى بگذرد تیز بر چشم ما

همى بستر از خاک جوید تنش

همان خنجر هندوى گردنش‏

بفرمان ما چشم روشن کنید

خرد را بتن بر چو جوشن کنید

تن هر کسى گشت لرزان چو بید

که گوپال و شمشیرشان بد امید

چو شد بر جهان پادشاهیش راست

بزرگى فزون کرد و مهرش بکاست‏

خردمند نزدیک او خوار گشت

همه رسم شاهیش بیکار گشت‏

کنارنگ با پهلوان و ردان

همان دانشى پر خرد موبدان‏

یکى گشت با باد نزدیک اوى

جفا پیشه شد جان تاریک اوى‏

سترده شد از جان او مهر و داد

بهیچ آرزو نیز پاسخ نداد

کسى را نبد نزد او پایگاه

بژرفى مکافات کردى گناه‏

هرانکس که دستور بد بر درش

فزاینده اختر و افسرش‏

همه عهد کردند با یکدگر

که هرگز نگویند زان بوم و بر

همه یک سر از بیم پیچان شدند

ز هول شهنشاه بى‏جان شدند

فرستادگان آمدندى ز راه

همان زیر دستان فریاد خواه‏

چو دستور زان آگهى یافتى

بدان کارها تیز بشتافتى‏

بگفتار گرم و بآواز نرم

فرستاده را راه دادى بشرم‏

بگفتى که شاه از در کار نیست

شما را بدو راه دیدار نیست‏

نمودم بدو هرچ درخواستى

بفرمانش پیدا شد آن راستى‏