به کوی میکده هر سالکی که ره دانست دری دگر…
بیا که قصر امل سخت سست بنیادست بیار باده که…
اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح صلاح ما…
شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت روی مه پیکر…
دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را دردا که…
ما را ز خیال تو چه پروای شراب است خم…
صوفی از پرتو می راز نهانی دانست گوهر هر کس…
بی مهر رخت روز مرا نور نماندست وز عمر مرا…
دل من در هوای روی فرخ بود آشفته همچون موی…
روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست منت خاک…
