کی کاووس

چو زال سپهبد ز پهلو برفت دمادم سپه روى بنهاد…

همى رفت پیش اندرون زال زر پس او بزرگان زرین…

چو کاوس بشنید از او این سخن یکى تازه اندیشه…

درخت برومند چون شد بلند گر آید ز گردون بروبر…

یکى روز پیران به به روزگار سیاوش را گفت کاى…

سیاوش بدو گفت کان خواب من بجا آمد و تیره…

تهمتن نشست از بر تخت اوى بخاک اندر آمد سر…

بشادى بشد تا بدرگاه شاه فرود آمد و بر گشادند…

خود و سرکشان سوى ایران کشید رخ از خون دیده…

چنان بد که روزى زواره برفت به نخچیر گوران خرامید…